Senin o görkemli, pürüzsüz zirvene
Tırmanan basamaklar mıydı benim adımlarım?
Her bir yükselişinde ben biraz daha ezildim,
Sadece sana yol açan, kendi yüksekliğini unutan.
Seni yukarı taşımak, parlatmak, alkışlamak...
Aynanda gördüğün o muhteşem yansıma,
Arkasındaki kırık cam parçalarıydı.
Ve ben o camı bir arada tutan yapışkan oldum.
Artık o rol bitti.
Ben bir basamak değilim,
Üzerinden geçip gideceğin, varlığı sadece işlev olan.
Ben bir destek değilim, sendelediğinde tutunacağın,
Sonra itip devireceğin önemsiz bir figür.
Gözlerindeki o soğuk, talepkâr ışıltı,
Benden istediğin tek şeydi:
Daha çok hayranlık, daha çok enerji,
Sana adanmış, sürekli, bitmeyen bir sahne ışığı.
Ama unuttun, o ışık benden geliyordu.
Ve şimdi, fişi çekiyorum.
Kendi göğümde dönmeye başlayan bir güneşim ben,
Sana hizmet etmek için değil, kendi kendime parlamak için.
Ayaklarının altındaki düz zeminden çekiliyorum.
Uçurum sensin. Düşüş senin.
Artık merdiven olmayacağım.
Kendi yolumun yürüteciyim,
Ve ilk adımım, senden uzaklaşmak.