Aşkın da yanarım, narsist sevgilim.
Sadece senin ateşim değil,
o ateşin beni yakış biçimine yanarım.
Bir kibrit alevi gibiydim,
senin devasa odun yığınına atılmış.
Tutuştum, parladım,
bütün ışığımı sana verdim.
Sen ise o ışıkta sadece
kendi gölgenin ne kadar büyük olduğunu izledin.
Benim yanışım, senin gösterindi.
Yanarım, evet,
ama artık bu yanış, bir adak değil.
Bu, bir isyanın koru.
O saf sevgime yanarım ben,
senin kirli ellerinde nasıl bir küle dönüştüğüne.
Senin aşkın bir tuzaktı,
göz kamaştırıcı ama zehirli.
Ben o tuzağa düştüm,
kendimi bile bile o ateşe attım.
Şimdi yanan, sadece tenim değil.
İçimdeki tüm o masum inanç yanıyor.
Yanarım ve anlarım:
Sen bir Güneş değildin,
sadece bir karadelik.
Çekimin vardı, ışığın yoktu.
Tüm enerjimi içine çektin,
beni bir hiçliğe indirgedin.
Ama bak, bu küllerden
bir anka kuşu gibi doğacağım.
O son yanışım,
senin karanlığına meydan okuyacak.
Yanarım, ama sönmem.
Bu yanış, seni unutan
yeni bir başlangıcın
acı ve kutsal imzasıdır.
Yanarım, çünkü senin
buzdan kalbine değen
tek sıcaklık bendim.
Ve şimdi, o sıcaklık
senin uzağında,
kendini yeniden ısıtıyor.
Sen, karanlıkta kalmaya mahkum
o narsist, o soğuk yıldız.
Ben, yeniden parlayacağım.
Aşkın da yanarım, ama artık
kendi ateşimle.