Yalnızlık;
Bir köşe başında oturup,
Tüm dünyanın koşuşturmasını izlemek.
Her gülüşün, her el tutuşun,
Sana ait olmayan bir şifre olduğunu bilmek.
Bedenim burada.
Kahvemi tutan ellerim,
Göğsümdeki düzenli kalp atışı.
Ama ruhum,
Haritadan silinmiş,
Hiç kimsenin uğramadığı bir ada.
Ne seni ne de başkasını arıyorum artık.
O büyük sevgilerden, o büyük hayal kırıklıklarından sonra,
Geride kalan tek şey bu berraklık.
Hiç kimsenin sesinin yankılanmadığı,
Sadece kendi nefesimin fısıltısı.
Bu, bir ceza değil.
Omuzlarımdan düşen bir beklenti yükü.
O narsist sevgilinin gölgesi gitti.
Şimdi, onun bıraktığı boşlukta,
Kendi kendime yabancılaşma konforu var.
Yalnızlık,
Tüm ışıklar söndüğünde,
Yüzünü kimsenin görmediği anlarda,
Kendine sorulan o tek soru:
"Ben kimim?"
Ve sadece rüzgarın cevap vermesi.
İşte budur benim yeni evim.
Dört yanı denizle çevrili,
Feneri sadece kendime yanan,
O ıssız, sessiz kale.
Ne bir gemi bekliyorum, ne de bir ziyaretçi.