Ama her rol, senin aynadaki yansıman içindi.
Suskunluğumun ardında büyüttüğün o yalan,
Artık biliyorum: İhanet, sadece üçüncü bir kişi değildir.
İhanet, gözlerime bakarken inanmanızı istediğin yalandı.
İhanet, ellerimi tutarken başka bir hayatı kurmandı.
İhanet, beni basamak yaparken, zirvede yalnız durmandı.
En büyük bıçak, sırtıma değil, güvenime saplandı.
Şimdi oda boş. Senin sesin yok, gölgen silindi.
Bekliyordum ki bu sessizlik beni boğsun,
O soğuk hava kalbime bir buz dağı koysun.
Ama ilk kez, bu yalnızlık bana düşman değil.
Bu dört duvar, benim yeni sığınağım.
Burada, senin parıltınla çalınan her nefesimi geri alıyorum.
Artık seni dinlemek zorunda değilim,
Kendi fısıltımı duyuyorum ilk defa.
Yüzleşiyorum bu derin, keskin yalnızlıkla.
Bir aynaya bakıyorum; yıllarca unutulmuş,
Sana benzemeye zorlanmış birini görüyorum.
O yorgun bakışları silip atıyorum.
Yalnızlık, sen gittikten sonra kalan en samimi dostum.
Bana kim olduğumu, ne istediğimi, kimin merdiveni olmayacağımı öğreten.
Güneş, sonunda sadece benim pencereme doğuyor.
Ve ben, ihanetin küllerinden bir daha, sadece kendim için yükseliyorum.