Yunus Emre (Âşıkların Pîri)
1.
O ki Taptuk Emre'nin kapısında pişmiştir,
Gönül dilini bulmuş, aşk ile coşmuştur.
Yunus'tur adı dâim, Hakk'ın sırrını söyler,
İnsan sevgisiyle dolmuş, erenler yolunu seçmiştir.
2.
"Ben gelmedim dâvi için, benim işim sevi için," der,
Yetmiş iki millete, O aynı gözle bakar, değer.
Bütün yaratılmışa, Yaradan'dan ötürü saygı,
O'nun bu ulvi sözü, kalbimizdeki kini siler.
3.
Taştan, topraktan ayrı, gönül Kâbe'dir dedi,
Gönül kırmaktır en büyük günah, bu yolu belledi.
Hizmet etmektir sırrı, nefsini aradan kaldırmak,
O'nun tevazuu dâim, nefsini ayaklar altına serdi.
4.
"Aşkın aldı benden beni, bana seni gerek seni," coştu,
O'nun aşkıyla yandı, bütün mahlûkatı aştı.
Şiiri Hak'ka vuslatın, en duru ifadesidir,
O'nun kelâmı dâim, gönüllere bal akıttı, taştı.
5.
Ne bilgedir ne âlim, sadece bir garip dervişti,
Ama O'nun sözleri, gökleri, yeri kuşattı, değişti.
Arapça'yı bırakıp, O konuştu halkın diliyle,
Hakk'ın kelâmını ulaştırdı, gönüllere yerleşti.
6.
Ya Rab, bize de nasip et, O'nun aşkı gibi nûru,
O'nun tevazusu gibi, tertemiz bir duruşu.
Vahdetin sırrını anmak, dildeki tek muradımız,
Bu büyük pîre bağlılık, mü'min için huzuru.
7.
Ey Âşık Turhal, bu ilahi sırrı anınca,
Yunus'un aşkıyla yürü, kalbin huzur bulunca.
O'nun sevgisini dâim, dilinde zikreyle sen,
O'nun himmetine er ki, Hakk'a yakın olunca.