Üçü de aynı kasabada yaşıyordu fakat yolları hiç kesişmemişti.
Ta ki…
O gece gökyüzü dumanla yazıya dönüşene kadar.

Kasabanın üzerinde bir bulut değil, dev bir harf oluştu: konturları alev gibi kıvrılan, içi külle dolu bir harf. Herkes korkuyla kaçarken

Erena durdu.
Zafir durdu.

Ve ikisi de aynı cümleyi fısıldadı:
“Bu… bir çağrı.”

O harf, gökyüzünden kopup toprağa düştü.
Çarptığı anda rüzgâr savruldu, ışık kırıldı zaman titredi. Ve içinden bir siluet doğdu…

KORTAN.

Dumanın içinde kısılmış bir beden.
Yarım bir isim.
Yarım bir nefes.


Onun gelişiyle birlikte kasabanın tüm hikâyeleri yarım kaldı.
İnsanlar bir cümlenin ortasında dondu.

Saatler yürümeyi unuttu.
Sokak lambaları sanki son hecelerini söyleyemeden söndü.

Zafir ve Erena Kortan’ın düştüğü eve doğru koştu