"Bu Sefer Sana Değil, Kendime Yazıyorum"

Merhaba,
Ama bu kez sana değil…
Bu mektubu kendime yazıyorum.
Seni hâlâ arayan, adını duyunca içine sessizlik çöken hâlime.
Seni özledikçe gözlerini hatırlayan yanıma.
Bir zamanlar seni her şeyin önüne koyan kalbime…

Seni çok sevdim, evet.
Kendimden bile daha çok.
Senin iyiliğini düşünürken, kendi yaralarımı unuttum.
Sen mutlu ol diye sustum, kırıldım, affettim, bekledim.
Ama gün geldi, sen gidişinle beni değil,
beni bana bırakış şeklinle yıktın.

Hiçbir açıklama yapmadan gidişini anlamaya çalıştım.
Her engeli “belki zamanı vardır” diyerek bekledim.
Ama sonra anladım ki…
Bazı sessizlikler cevap değildir,
Bazı vedalar sevgisizlikten değil, saygısızlıktan yapılır.

Ben seni hâlâ özlüyor muyum?
Evet, bazen gecenin en sessiz yerinde…
Ama artık seni özlüyor olmam,
Sana geri dönmem gerektiği anlamına gelmiyor.

Bu mektubu yazarken fark ediyorum:
Ben seni kaybetmedim.
Sen, seni gerçekten seven birini kaybettin.!
Ben artık yasını tutmuyorum.
Yavaş yavaş iyileşiyorum.

Ve biliyor musun?
Bu mektubu artık seni geri kazanmak için değil, kendimi geri kazanmak için yazıyorum.

Senin bıraktığın yerde,
Ben kendimi buluyorum.
Ve bu defa, kimse için kendimden vazgeçmeyeceğim.

Hoşça kal.
Ve lütfen, sakın geri dönme.
Çünkü artık ben,
Kendime dönüyorum.