Komşu köyden gelen düğün alayı, Halit beylerin evinin önüne kadar arabalarla dizilmişti. Zılgıt çalan kadınların çığlıkları arasında tiz sesli bir nine devamlı maniler okuyarak cemaati neşelendiriyordu: "Karlı dağlar yol ver bana/Varayım o nazlı yara/Kınalamış ellerini/ Erdir beni muradıma", "Ağam, paşam hoş gelmişsen/ Selam edip nam vermişsen/ Gelin evi naz evidir/ Bahşişleri bol vermişsen", Davullar vursun düğün var/ Çiçek versin taze dallar/ Gelin görün karşınızda/ Aslan gibi bir damat var", Ferhunde hanım, kalp atışlarının hızlandığını hissetti. Sokaktaki vaveylayı duydukça oğlunun mutlu gününün hayalini kuruyor, o güzel günü adeta önceden kafasında kurgulayarak yaşıyordu. "Bizim de böyle sevineceğimiz, zılgıt çalarak oynayacağımız günlerimiz gelecek elbet!" derken gözleri yaşlarla dolmuştu. Pencere kenarından izlediği bu görsel şölene bayılmamak elde değildi. Hele komşuların tempolu eşlik edişleri ne kadar da eğlendiriciydi! İnsan, köyüyle ocağıyla gurur duyuyordu böyle anlarda...Ama bir eksiklik hissi vardı içinde...Eli kolu tutmuyordu bir şeyi nedense? Ağabeyi Fuat'ın Almanaya'dan geleceği haberi aklına takıldı birden...Eve ne almalı? Köy kahvesine iyi bir kahve fincan takımı koymalı...Geçen seneki ağırlamadan memnun kalmış hatta seneye bir daha geleceğini söylemişti.