Çınar ağacının altında geçen buluşmalarının üzerinden birkaç gün geçmişti. Mehlika, gönlündeki merakı bastırmaya çalışsa da, zihninde hep aynı soru dönüp duruyordu: İmam Efendi’nin adı neydi?
İlk buluşmalarında, selam vermeden hemen önce, Mehlika biraz yüksek sesle ve sanki hesap sorarcasına İmam Efendi’ye seslendi:
— “Neden söylemedin?”

İmam Efendi şaşkınlıkla:
— “Neyi?”

— “İsmini.”

— “Sormadın ki…”

Hakikaten sormamıştı Mehlika.

— “Peki öyleyse ismin nedir?”

İmam Efendi gönül hazinesinden bir kahkaha kopardı.
— “Ahh, Mehlika Sultan…” dedi tebessümle.
— “İnsanlar ilk tanışırken isimlerini sorar, öğrenirler… Sanki sen biraz geç mi kaldın?” diye ekledi.

— “Akıl mı bıraktın?”

— “Aklınız nerede, hanımefendi?”

Gülümsedi Mehlika.
— “İsmini öğrenirsem söyleyeceğim, kiminle olduğunu,” diyerek kıkırdadı.

— “Dur bakalım küçük hanım, öyle kolay değil.

—"Ne kıymetli bir isimmiş" dedi Mehlika…

—"Adımı hemen söyleyemem, Mehlika Hatun… Ama sana birkaç ipucu verebilirim, şifreli bir yol…”diye devam etti İmam efendi.

Mehlika merakla gözlerini açtı:
— “Şey… nasıl yani? Şifreli mi?”

İmam Efendi başını hafifçe yana eğdi, sessizliğin büyüsünü de kullanarak fısıldadı:
— “Düşün… Cesaretiyle ve zekâsıyla nice savaşlar kazanmış, aklı ve yüreğiyle tarihe adını yazdırmış bir kahramanı hatırlatır. Adım, onun ruhundan bir parça taşır.”

Mehlika dudaklarını ısırdı, gözleri parladı ve içinden fısıldadı:
— “Hmm… acaba…”

Ama cevap veremedi, zihninde ipuçlarını birleştirmeye çalışıyordu. Gözleri İmam Efendi’nin bakışlarıyla buluştu; her şey o kadar sessiz, o kadar özel ve zarifti ki, kelimeler gereksizdi.

— “Daha fazla ipucu verir misin?” — diye zarifçe sordu Mehlika, sesinde hem merak hem de hafif utangaçlık vardı.

İmam Efendi gülümsemesini hafifçe genişleterek başını salladı:
— “Sabret, Mehlika Hatun… Adım, tarih boyunca cesur ve doğru olanların yanında yer almış… ve nice zaferlerle anılmış bir isim…”

— “Osman mı?”

İmam Efendi sessizce başını hayır der gibi salladı, hafif bir tebessüm dudaklarında belirdi:
— “İyi… o zaman sana bir ipucu daha vereyim. Adım, denizden karaya gemileri yürütmüş bir padişahın ruhunu taşır; aklı ve cesaretiyle tarihe kazınmış, fetihleriyle tanınan bir isim…”

Mehlika bir an duraksadı, gözleri parladı. “Denizden karaya… fetihler… büyük zaferler…” Dudakları hafifçe aralandı:
— “Fatih Sultan Mehmet…” diye mırıldandı kendi kendine.

— “Fatih, evet evet… Fatih mi ismin…?”

İmam Efendi, gözlerindeki parıltıyla hafifçe başını eğdi:
— “I. Fatih mi? II. Fatih mi?” dedi gülümseyerek.

Kafası karıştı Mehlika'nın.
— “Tamam tamam,kafanı karıştırmayayım daha fazla Mehlika Hatun,tarihte I.Fatih II.Fatih yok” dedi gülerek.

İmam Efendi, Mehlika’nın gözlerindeki merak ve hafif utangaçlığı görünce, ellerini bağrına koydu, duruşunu hafifçe düzeltti ve alçak bir sesle, padişah edasıyla fısıldadı:
— “Ben II. Mehmet… padişahınız, cariyesinin emrinde hazırdır… Her ne muradınız varsa yerine getirmeye hazır bir kulunuz… Ama korkmayın, yalnızca gönlünüzün huzurunu gözetmekle memurum, Mehlika Hatun.”

Mehlika önce hafifçe irkildi, sonra dudakları kendiliğinden kıvrıldı.

İmam Efendi gözlerini yavaşça Mehlika’ya dikerek hafifçe başını eğdi ve devam etti:
— “Sizden başka kimseye değil, yalnızca size hizmet ederim. Sadece kalbinizin emriyle hareket ederim, Mehlika Hatun.”
— “Biliyorsunuz, ben II. Mehmet… Anamın ikinci evladı olduğum hasebiyle II. adımı almıştır, Sultanım…” dedi imam efendi gülümseyerek...

Mehlika, utangaç bir şekilde başını yana eğdi, göz ucuyla İmam Efendi’ye bakarken içten ve zarif bir gülümseme dudaklarında belirdi.
İmam Efendi, tebessümünü derinleştirerek kaşlarını kaldırdı:
— “Şimdi soruyorum… Aklınız neredeymiş, Mehlika Hatun?”

Mehlika bir an duraksadı, sonra kahkahasını tutamayarak yanakları kızardı. Başını hafif yana eğip gülümseyerek:
Gözlerinde muzır bir parıltı belirdi:
— “Sanırım aklım, fetihleriyle tarihe geçen padişahın adaşında esir düşmüş imam efendi…” dedi
İmam Efendi, Mehlika’nın hâlâ kendisine “İmam Efendi” demesine gülümseyerek başını yana eğdi:
— “Ama hâlâ mı İmam Efendi… İsmi mi öğrendiniz, yoksa yine gizlediniz mi benden?”

Mehlika gözlerini kırpıştırdı, sonra utangaç bir kahkaha attı:
— “Aaah tabii ya! Ağız alışkanlığı işte…”

İmam Efendi, hafifçe öne eğilip eliyle cübbesini düzelterek padişah edasıyla konuştu:
— “Canınız ne arzu ederse öyle söyleyin, Mehlika Hatun. Mesela…”

Sonra birden ciddi bir ses tonuyla:
— “Mehmet Efendi.”

Ardından biraz daha vakur bir ifadeyle:
— “İmam Mehmet.”

Sonra sözlerine biraz ağırbaşlılık, biraz da alaycı bir ciddiyet katarak:
— “İmam Mehmet Efendi.”

Ve nihayet göğsünü kabartıp, ellerini bağrına koyarak padişah selamı verdi, sesini kalınlaştırarak yüksek perdeden:
— “II. Mehmet Hazretleri!”

Mehlika kahkahasını tutamadı, gözlerinden yaşlar süzülecek gibi oldu. İmam Efendi de onun neşesine katıldı. İkisi de bu küçük lâtifeyle koca bir saray neşesi kurmuşlardı adeta.Bu naif espri, hem hafif hem de unutulmaz bir anıya dönüşmüştü.