Temmuz başlarında Adana'da yakıcı bir güneş ve altında çalışan ırgatlar günü bitirmiş akşam serinliğinde kestikleri karpuzu birbirine ikram ederek gönüllerini tatlı ve birbirinden güzel sözlerle illede yenilen karpuz içilen buz gibi ayranla serinletiyorlardı hoş bir muhabbetten sonra pamuk işçilerigünün bereketli kazancı ile eve dağılmaya başlamışlardı işçilerde durum böyleydi can gardaş kan gardaş bazen cebilerinde metrelik olur bazen karınlar zor doyardı eve meteliksiz dönen Raşhit Erol ev sahibi ile karşılaşmamak için eve bacadan girse yeriydi yoğun bir çaba sonucunda eve girmeyi başarmıştı bugünde yarına Allah kerim bugünde ölmedim anne bugünde yaşıyorum çok şükür diyerek oturup iki satır yazdı mektubu ikiye katladı zarfı dili ile ıslattı yarın çavuş izin verirse mektubu köydeki anne babasına gönderecekti hey gidi ekmek benim gibi kaç kişinin belini büktün diyen Raşhit eski köhne pörsük bir apartmanın zemin katında oturuyordu burada onun hiç eksik olmayan misafirleri fareler ve yalnızlıktı her gün günüm nasıl bitecek telaşında en sonunda duvarların dilini öğrenmiş onlara selam verir dertleşir olmuştu