Sana güveniyorum, ama diğer insanlara güvenmiyorum” cümlesi, sıkça duyduğumuz bir ifadedir. Diğer insanlar, toplum içinde yaşadığımız, bazen bizi hüzünlendiren, bazen sevindiren kişilerdir.

Toplumda yaşadığımız sürece her türlü insanla karşılaşmak kaçınılmazdır. Eğer tüm insanları güvenilmez olarak algılar ve bu güvensizlikle yaklaşırsak, karşımızdakinin o anki bilinçsiz davranışı ya da duruma uygun hareketi bile bize şüpheli gelir. Nedenler, niçinler arar dururuz. Bu da bizi dipsiz kuyulara sürükler.
Toplum, azlarımızla ve çoklarımızla bir kültür yelpazesidir; her birey bu yelpazenin bir parçasıdır. Karşılaştığımız her insandan öğrenebileceğimiz yenilikler, davranışlar vardır. Hoşumuza gitmeyen bir kelime bile kendimizi kıyaslamamıza neden olur. Bizi çevreleyen kalabalıklar arasında kim olduğumuzun bilinci yerleşir.
Hayat yolunda yürüdüğümüz sürece, karşılaştığımız olaylardan ve insanlardan pek çok ders alabiliriz. Başkalarının öykülerinden akılcı bir yaklaşımla ders çıkarabiliyorsak ne âlâ; yoksa ille de kendi deneyimlerimizle öğreniriz.

Sonuçta öğrenmek kaçınılmazdır; bir sonraki dersi alabilmek için bir adım ileri atarız.Kültürler arası geçişlerde insanlığın temelinde olması gereken bir olgu vardır: Güven. İnsan önce kendine güvenmelidir. Kendine güvenen kişi, diğerlerinin ne kadar güvenilmez olduğunu anlayabilecek kapasiteye zaten sahiptir. Ancak güvensiz bir birey, etrafındaki herkesten kuşku duyar. Çünkü kendine güvensizliği, iç dünyasında aşılması zor duvarlar örmesine neden olur. Bu duvarlar zamanla kalınlaşır ve kişiyi, kendini mahkûm ettiği bir beton hapishaneye dönüştürür. Bu esaretin adı yalnızlıktır.

Toplumdaki diğer insanlardan kendini tamamen soyutlamak mümkün değildir; bir insanın her zaman başka bir insana ihtiyacı vardır. Yalnızlık, acı içinde kıvranan ruhun dayanılmaz hesaplaşmalarıyla bir gün kendi esaretine son vermek isteyebilir.
Bu, insanın hayatta dibe vurabileceği en derin andır.Teslimiyet duygusuyla yaşayan yürek, var olma bilinci sürecinde hayatın en değerli varlığımız olduğunu kabullenmelidir. İnsanlara yaklaşırken yürekten gelen samimi bir niyetle, ancak toplumda mazlumların olduğu kadar zalimlerin de bulunabileceği bilinciyle ihtiyatlı olmalıyız. Bilinçli atılan her adımla, hayat yolunda aldığımız nefesin tadına vararak yaşayabiliriz. Kalabalıklar içinde gülümseyen yüzümüzle etrafımıza neşe saçmak, insanlık adına yapılabilecek en güzel davranıştır.

Bir insana diğer insanlara güvenmemeyi öğretmek, ona yapılabilecek en büyük kötülüktür. Yaşadığımız dünyada kötülerin de olabileceğini, kötülüklerle nasıl mücadele edilebileceğini ve ihtiyatlı bir yaklaşımla kötülüklerin bile iyilikle, sevgiyle yok edilebileceğini anlatmalıyız. Tek bir birey bile sevgiyle dünyadaki kötülükleri yok edebilecek güce sahiptir; yeter ki yüreğindeki sevginin ve güzelliklerin gücü insanlığa ulaşsın.