Bedeli ödenmemiş mutluluklar vardır. Kimi zaman neşeyle dolup taşar, kimi zaman en inanılmaz olanı önünüze getirir.Bazen içinden çıkılamayan bir an, güneşin sıcaklığının seraba dönüştüğü gibi gelir.

Aşina bir bakışta tüm düşünceler ve belirsiz özneler belirir.Ada sahillerinde sevgiliyi beklerken umarsız bir koşturmaca başlar. Hicranla dolaşan gözlerdeki hüzne, bir sonbahar akşamının pür dikkat neşesi karışır. Ayazın vurduğu, fırtınaların savurduğu bir limansındır şimdi; yalnız rıhtımlarda, boş ve çaresiz...Kumsalın, denizin en nadide köşelerinde bıraktığı izler, gözbebeklerinin pencerelerinden inci tanelerine dönüşerek köşe bucak ortaya dökülür.

Ya savaşın mağlubusundur ya da esirisindir. Bu dünyada anlaşılmaz bir belirsizlik hücrelerini kaplamışken, ansızın dudaklardan bir fısıltı dökülür: “Sen kimden, niye, nereye kaçıyorsun?” der o fısıltı yüreğine.Kimden, kimlerden kaçıyorsun? Bu bekleyiş, bu sancı içinde yıllarca zinhar ürkek kalmışsın. Kendinden kaçış mıdır bu, ama nereye? Yüreğinden başka gidebileceğin bir köy var mıdır?
Hangi bilmecenin karanlıkları arasında sıkışmış yüreğin ve sen? Bu kaçışın adını, bu dönülmez yolun başını bir türlü bulamıyorsun. Bulamıyorsun da, satır satır yazıyorsun, kelime kelime sayfalara döküyorsun. Ama hâlâ çıkamıyorsun bu belirsiz kaçıştan, neden?

Yüreğin bir yüreğe değmişken, ona sarıl; öyle sarıl ki tüm acıları, tüm yıkılmışlıkları unutsun. Acılar içinde alev alev kavrulurken, hiçliğinden dönsün benliğine. Dönsün ki o benlik, kendini ve öz vatanını bulsun. Bedeli sevgiyle ödensin...