HALACI MANSUR
Kayseri'nin en iyi halıcısı, Bağdat'ın en büyük âşığından nasıl oldu?
Mansur, ipekleri ve en nadide kızıl kökboyasını tanıyan, dünyanın bütün renklerini halının kalbine işleyen bir tüccardı. Ta ki ruhunda, hiçbir rengin dolduramadığı bir beyaz boşluk keşfedene dek.
Bütün servetini, dostluğunu ve eski hayatını geride bıraktı. Yolculuğu onu, sadece okunan bir ilimden değil, bizzat yaşanan bir Hakikatten bahseden Bağdat'a, dervişliğin en keskin yoluna götürdü.
Mansur, uzun bir riyazet ve yalnızlığın sonunda, o büyük sırrı fısıldadı:
"Ene'l Hak! Ben, O Gerçeğim!"
Bu söz, Mansur için İlahi Aşk'ın coşkun ilanıydı; ancak Bağdat'ın katı yargıcı Kadı Eşref için bu, sadece düzeni bozan, ölümle cezalandırılması gereken bir küfürdü.
Mansur'u, çocukluk arkadaşı Rüstem'in çaresiz yalvarışları bile bu yoldan döndüremeyecekti. Çünkü o, artık bir tüccar değil, kendi bedenini bir hiçliğe indirgeyerek varoluşun halısını dokuyan bir âşıktı.
Hüseyin TURHAL, bu eserde; kalbin dili ile kanunun demir kuralı arasındaki ebedi çatışmayı, teslimiyetin ve Aşk'ın en ağır bedelini ödeyen Halacı Mansur'un dramatik yolculuğu üzerinden anlatıyor.
Mansur'un son sözleri, zincirlenmiş bir dilden mi, yoksa ebediyete karışan bir ruhun feryadı mıdır?
— Bir Aşk, ancak bu kadar pahalıya mal olabilirdi. —