Selma, Yusuf’un elini sıkıca tutarak kaldığı eve götürdü. Küçük ama huzurlu bir yerdi burası; savaşın izlerinden uzak, yaşlı bir çiftin koruduğu yuva. Kapıda saçları ak bir ihtiyar ile gözlerinde şefkat ışığı olan yaşlı kadın onları bekliyordu.

Selma heyecanla söze girdi:
— “Anne, baba… Size Yusuf’u getirdim. Yıllardır yanımda, kalbimde olan adam. Hayatımızı savaş parçaladı ama biz birbirimizi hiç bırakmadık. Şimdi size sığınarak yeni bir hayat kurmak istiyoruz.”

Yaşlı adam Yusuf’a dikkatle baktı, sonra gülümsedi:
— “Demek sonunda kalbinin sahibini buldun Selma… Evladım, sen bizim evimize hoş geldin. Bizim için Selma’nın mutluluğu en kıymetlisi.”

Yaşlı kadın ise gözleri dolarak Yusuf’un ellerini tuttu:
— “Evladım, biz Selma’yı evladımız bildik. Sen de artık bizim oğlumuzsun. Birlikte bir hayat kurmanız bize de huzur verir.”

Yusuf derin bir nefes aldı, gözleri Selma’da parladı:
— “Benim tek isteğim, Selma’yla ömrümü birleştirmek. Savaş bizden çok şey aldı, ama sevgimizi alamadı. Onunla evlenmek istiyorum. Sizden dua ve rıza istiyorum.”

Yaşlı adam ağır adımlarla sobanın yanına geçti, sonra döndü:
— “O hâlde Allah kalplerinizi bir etsin. Bizim duamız sizin üzerinizde. Bundan sonra yolunuz bir olsun, eviniz ışıkla dolsun.”

Selma’nın gözlerinden mutluluk yaşları süzüldü. Yusuf’un elini sıkı sıkı tuttu. Artık savaşın karanlığından çıkmış, gerçek bir hayatın kapısını aralamışlardı.

O evde, sobanın sıcaklığıyla, dua sesleriyle ve yılların özlemiyle dolu kalplerin birleşmesiyle yeni bir hayat başlıyordu.