Ertesi gün hava bulutluydu. Munzur’un suları biraz daha hırçın akıyordu. DersimliKiz defterini yanına alıp yeniden derenin kenarına gitti. Kalbi, sanki birini bekliyormuş gibi çarpıyordu.

Ve beklediği oldu. Baran, yine omzunda bağlamasıyla oradaydı.
Bu kez ikisi de sessizliği bozmak için acele etmedi. Su, onların yerine konuşuyordu.

Bir süre sonra Baran sordu:
— Yazılarında en çok kimi anlatırsın?

DersimliKiz derin bir nefes aldı.
— Acılarımı… kaybettiklerimi… Belki de kendimi. Çünkü bazen insan kendi kalbini en iyi kelimelerle görür.

Baran başını salladı.
— Ben de öyleyim. Ama ben kelimeler yerine telleri seçtim. Çünkü bazı yaralar konuşulmaz, ancak çalınır.

DersimliKiz’in gözleri doldu.
— Peki, Baran… kaybını nasıl taşıyorsun?

Baran sustu. Uzun bir süre suya baktı. Sonra kısık sesle söyledi:
— Taşımıyorum… O beni taşıyor. Her gün, her adımda, her nefeste. Ben aslında yürümüyorum, onun hatırası beni yürütüyor.

Bu söz, DersimliKiz’in kalbine bıçak gibi saplandı. Çünkü o da aynı duyguyu yaşıyordu. Sevdiğini toprağa verdikten sonra, günlerini acının taşıdığı bir gölge gibi sürdürüyordu.

İlk defa göz göze geldiler. O anda ikisi de anladı: Yalnızlıklarını birbirlerinin gözlerinde gördüler.

Munzur’un kıyısında iki yabancı, aslında iki yarım kalp, birbirine dertlerini dökerken, gece çoktan dağların ardına inmişti.