Mahkeme salonu tıklım tıklımdı. Günlerdir süren sorgular, tanıkların çelişkili ifadeleri ve köyden gelen fısıltılar herkesin yüreğini taş gibi ağırlaştırmıştı.

Hakim kürsüye çıktı. Salonda çıt çıkmıyordu. Baran başını öne eğmiş, sanki kendi mezar taşını bekliyordu. DersimliKiz onun yanında, defteri sıkıca göğsüne bastırıyordu.

Hakim gür sesiyle konuşmaya başladı:
— O geceye dair ilk bakışta tüm suç Baran’ın omuzlarındaydı. Ama tanıkların ifadeleri gösteriyor ki, bu yalnızca bireysel bir ihmal değil, toplumsal bir suskunluktu. Köyün sessizliği, korkusu ve duyarsızlığı bu ölümün gölgesinde büyümüştür.

Salonda uğultular yükseldi. Hakim elini kaldırıp susturdu.

— Bu sebeple, sanık Baran’ın “ölüme sebebiyet” suçundan beraatine karar verilmiştir. Ancak unutulmamalıdır ki, vicdan mahkemesi daima devam eder.

Baran’ın gözlerinden yaşlar boşaldı. Yıllardır sırtında taşıdığı taş sanki biraz hafiflemişti. Ama kalbindeki yara hâlâ kanıyordu.

DersimliKiz defterini açtı, titreyen sesiyle bir satır okudu:

“Adalet, bazen insanı özgür bırakır.
Ama vicdan, insanı daima uyarır.
Suçtan arınsan da, gölgenden asla kaçamazsın.”

Baran onun elini tuttu. Fısıldadı:
— Ben suçsuz olsam da, masum değilim DersimliKiz. Çünkü o gece yanımda olması gereken cesaret bende yoktu.

DersimliKiz gözyaşlarıyla ona baktı.
— Masumiyet belki kayboldu Baran… Ama doğruluk yeniden doğabilir. Biz gölgelerimizle sevmeyi öğrenirsek, belki kader yeniden yazılır.

Hakim tokmağını vurdu. Dava kapanmıştı. Ama üç kalbin davası hâlâ sürüyordu: Baran’ın vicdanında, DersimliKiz’in defterinde, köyün belleğinde.

Ve o gün Munzur’dan uzak olsalar da, sanki derenin uğultusu şehre kadar ulaşmıştı:
“Hakikat geç gelir, ama mutlaka gelir.”