"Bazen bir yalan, iki insanı gerçeğin sınırlarının ötesine, daha derin bir dürüstlüğe taşır. Çünkü savaş bitmiştir, geriye sadece sen ve ben kalmışızdır."
Müdür Özgür Bey'in odasından çıktıklarında, Hüseyin ve Elif rahatlamış bir nefes aldılar. Alara, Özgür Bey'den zorla özür dilemiş, ancak gözleri buz kesmişti. Hüseyin'e ve Elif'e fırlattığı son bakış, mücadelenin daha yeni başladığının kesin bir kanıtıydı.
Elif ve Hüseyin, kendilerini otel binasının dışındaki palmiye ağaçlarının gölgesine attılar.
"Elif," dedi Hüseyin, sesi hala inanamamazlıkla doluydu. "Ne diyeceğimi bilmiyorum. O çizimler... o sadece eski bir hobiydi. Sen onları nasıl bu kadar hızlı profesyonel bir taslağa çevirdin?"
Elif gülümsedi. "Bir mimarım, Hüseyin. Bir şeyleri tasarlamak ve sunmak benim işim. Dün gece o koyda bana anlattığın her şeyi, dönüşte eskiz defterine döktüm. Onları oteldeki küçük bir çıktı merkezinde bastırıp 'Elif Turhal Mimarlık' damgasını vurdurdum. Alara, yalanımın gerçek olup olmadığını kanıtlayamadan önce, gerçeği sunmam gerekiyordu."
Hüseyin, Elif'in elini tuttu ve avucunun içine derin bir öpücük kondurdu. "Sen sadece beni kurtarmadın. Benim için savaştın. Bir yabancı için."
Elif, Hüseyin'in gözlerinin içine baktı. "Artık yabancı değilsin, Hüseyin. Ben, o sicil kaydının haksız olduğunu biliyordum. Ve senin yanında durmak istedim. Artık otelin gözünde, biz bir takımız. 'Eşim' ve ben."
Bu kelimeler havada asılı kaldı. 'Eşim' kelimesi, kurgusal bir unvan olmaktan çıkıp, aralarındaki bağın bir yansıması haline gelmişti.
"Şimdi ne olacak?" diye sordu Hüseyin. "Proje yalanını ne kadar sürdüreceğiz?"
"Şimdilik, sana dokunulmazlık sağlıyor," dedi Elif. "Ama bizim aramızdaki yalanı bitirmeliyiz. Hüseyin, ben gerçekten... sana karşı güçlü bir şeyler hissediyorum. Bu bir tatil kaçamağı değil."
Hüseyin, elini Elif'in yanağına koydu. "Benim de hissettiklerim, bir jetski heyecanından çok daha öte, Elif. Benim en büyük sırrımı öğrendin, benim için savaştın. Sana tamamen güveniyorum."
O gece, tatil köyünün gürültüsünden uzakta, Elif ve Hüseyin, Hüseyin'in personelin kaldığı yerin yakınındaki küçük, mütevazı dairesinde buluştular. Birlikte, dışarıda fırtına koparken sığınak bulmuş iki denizci gibiydiler.
Hüseyin, Elif için bir şeyler hazırladı, sade ama içten bir akşam yemeği. Mum ışığında, geleceğe dair konuşmadan, sadece o anı paylaştılar.
"Bu kadar kısa sürede, bana neden bu kadar çok güvendin?" diye sordu Elif, Hüseyin'e bakarak.
"Çünkü sen, bir şeyleri düzeltmek için denize atlayan tek kadınsın," diye cevapladı Hüseyin, gülümsedi. "Ve çünkü seni gördüğümde, hayatımın geri kalanının aniden daha heyecanlı ve daha... tamamlanmış hissettirdiğini anladım."
O gece, aralarındaki bağ, masadaki yalanların ve tehditlerin ötesine geçti. Onların ilişkisi, zorlu bir sınavdan başarıyla geçmişti.
Alara'nın Karanlık Kararı
Aynı saatlerde, otel personel lojmanında, Alara çaresizce odasında bir aşağı bir yukarı yürüyordu. Telefonu elindeydi. Birkaç dakika önce, İstanbul Mimarlık Odası'ndan bir e-posta gelmişti.
E-postada şunlar yazıyordu: Elif isminde bir mimar, Mimarlık Odası'na kayıtlıdır. Ancak, kayıtlarda soyadı 'Turhal' değil, 'SARI' olarak geçmektedir. Ayrıca, e-postada belirtilen 'Elif Turhal Mimarlık' adına kayıtlı bir şirket bulunmamaktadır.
Alara'nın gözleri tehlikeli bir şekilde parladı. Yalanın zayıf noktasını bulmuştu. Elif, Hüseyin için soyadını bile değiştirmişti. Ancak, Elif'in bir şirketinin olmaması, Alara'ya yeni bir kapı açıyordu.
Alara, hızla telefonunu aldı ve ilk uçak bileti rezervasyonu için aramaya başladı. Yüzünde soğuk bir kararlılık vardı.
"Hüseyin... o kadın bir yalan makinesi. Senin için koca bir hayat uydurdu. Ben de gidip, o uydurduğu hayatın gerçek sahibini bulacağım."
Alara, intikam planını devreye sokmuştu. İstanbul'a gidecek, Elif'in gerçek kimliğini ve hayatındaki sırları ortaya çıkaracaktı.