Kuru Dere Bulam coştu çağladı,
Aziz Dede Hakk’a gönül bağladı.
Hasretiyle yürekleri dağladı,
Ehlibeyt’in gülü, nurdur bu Dede.

Ağuiçen derler yüce soyuna,
Asla meyletmedi dünya oyununa.
Aşk kemendini taktı boyununa,
Resul’ün izinde hürdür bu Dede.

Yedi Oluk’tan bir güneş doğuyor,
Işığıyla karanlığı boğuyor.
Himmetiyle rahmet olup yağıyor,
Zahiri batını görür bu Dede.

Şağmir’in başında mekanın kurdu,
Gariplerin sığınağı ve yurdu.
Nefsiyle savaştı, benliği kırdı,
Dertlere bin derman verir bu Dede.

Zehiri sundular bal eyledi o,
Gönül kapısını yol eyledi o.
Müşkülü çözmeye el eyledi o,
Hakk’ın rızasına varır bu Dede.

Eline alınca üç telli cura,
Okur Kur’an’ını gelmez hiç zora.
Gönülleri yakar, benzer bir kora,
Sazıyla mızrabı vurur bu Dede.

"Kuzu" diye seslenirdi canlara,
Aşkı miras kaldı hep yarınlara.
Muhtaç eylemedi malı, paraya,
Dünya hevesini durur bu Dede.

Gösterişten uzak, sessiz ve sakin,
İnsan sevgisiyle doluydu lakin.
Hak yolunda odur en büyük rükün,
Sabır sofrasını kurur bu Dede.

Hastalar kapına gelirdi darda,
Duan yetişirdi en müşkül karda.
Senin adın yaşar her kutsal varda,
Zulmetin bendini kırar bu Dede.

Tasavvuf ilminin deryası sensin,
Gariplerin canı, dünyası sensin.
Aşıkların bitmez rüyası sensin,
Hikmet hırkasını sarar bu Dede.

Işığın parlıyor köyün üstünde,
Bir keramet vardır her bir jestinde.
Seninle birleşir canlar dostunda,
Vahdetin sırrına erer bu Dede.

Aşık Turhal der ki; sözümüz odur,
Mürşid-i kâmilin özümüz odur.
Hakikat yolunda gözümüz odur,
Gönül bahçesinde birdir bu Dede.