Kuru Dere Bulam, bir mübarek yer,
Oradan yükseldi nur yüzlü bir er.
Ağuiçen Ocağı, Hakk’a gönül ver,
Ehlibeyt nurunun feridir Aziz.

Yedi Oluk üstten doğan güneştir,
Zulmeti yok eden kutsal ateştir.
Garibe akraba, yoksula eştir,
Garipler babası, yardır bu Aziz.

Zahiri ilimden batına geçti,
Hakk’ın şerbetini aşk ile içti.
Dünya lezzetinden vazgeçip kaçtı,
Mana deryasında sırdır bu Aziz.

Zehiri sundular, o bal eyledi,
Gönül dilini de gül eyledi.
Dikenli yolları yol eyledi,
Müşkülü halleden erdir bu Aziz.

Şağmir’in tepesi yüce makamı,
Orada bıraktı kederi, gamı.
Aydınlatır nuru her iki camı,
Türbesi cennetten yerdir bu Aziz.

Üç telli curası dertli dertli inler,
Makamı Kur’an’dır, melekler dinler.
Sazının teline değer yeminler,
Sözü ilahiden kârdır bu Aziz.

Gösterişten uzak, bir hırka postu,
Cihanın sahibi Hakk idi dostu.
Para pul dediğin dünyanın pası,
Nefsinin bendini kırdır bu Aziz.

"Kuzu" der canlara, sever özünden,
Hakikat dökülür her bir sözünden.
Hicap eyler her an kendi özünden,
Vahdet aynasında nardır bu Aziz.

Hastalara şifa, dertliye derman,
Onun nefesinde yazılır ferman.
Aşkın ateşinde savurur harman,
Ruhların yarası sardır bu Aziz.

İnsan sevgisiyle dolup taşardı,
Engelli yolları aşkla aşardı.
Dünya malı için sanma yaşadı,
Tevazu katında kordur bu Aziz.

Işığı parlayan sönmez bir kandil,
Onu anlatmaya yetmiyor bu dil.
Mürşid-i kâmildir, bunu böyle bil,
İrfan meclisinde pirdir bu Aziz.

Aşık Turhal söyler her an ismini,
Gönlüne nakşetti nurdan resmini.
Feda kıldı Hak yoluna cismini,
Cennet bahçesinde hürdür bu Aziz.