O gün, arkadaşıyla okudukları bir ayet kulaklarında çınlaya çınlaya uykuya meydan okuyamayan göz kapaklarının hazin kapanışıyla hayata bir daha dönemeyeceğini bilemeden elveda demişti. Evet, tam da o günde kızının yeni yaşını kutlamak için cebindeki son kuruşuna kadar kuyumcu vitrininden beğendiği altın kolyeyi satın almış ve "Benim güzel manolyam!" diyerek sevmelere doyamadığı Sercan'ına hediyesini veremeden öleceğini bilemeden başını yastığa koyuvermişti. Nereden bilebilirdi ki, o şahane apartmanın gecenin sabaha yakın vaktinde yerle bir olacağını? O lale desenli fayanslarının sarsıntının şiddetinden çatlayarak el ayalarına fırlayan bir ok gibi ellerini param parça kanatacağını nereden bilebilirdi? Arkadaşı Ferhat'ın maaaile gittiği Bodrum'dan dönerken, yıkılan binaların altında kalarak ölmesini duysa ne yapabilecekti ki? Kendi enkazın altındayken kime ne fayda verebilirdi? Komşuları Hüseyin beyin, evden çıkarken merdiven boşluğundan aşağı düşmesini görse kahrolurdu üzüntüden. Zira, babası gibi sevdiği bu yaşlı yüreğin ona muhabbeti bir babadan daha farklı bir vasfa dayanmıyordu. Komşular boşuna: "İnsanın böyle bir babası olsun bir gözü de kör olsun!" diye boşuna söylemiyorlardı. heryer sessizleştiğinde duyulan o korkunç gürültüyü bir daha duymamak için herkesin elleri havadaydı. Göz yaşları içinde dua edenler secdeye yakararak kapanıyorlar ve yerde donmuşcasına kalarak Allah'tan çığlıklarla yardım istiyorlardı. Kimler geldi kimler geçti senin mülkünden ey Ya Rabbi! Biz de o zavallılardan, fukaralardan ve cahillerden bir grubuz işte...Yaşadığımız deprem mi? Bombardıman mı? Kıyamet provası mı her neyse sen daha iyi bilensin! Bizi bu bunalımlı günlerden aydınlık günlere götür ne olursun! San ki o anda, gökten sihirli bir el sıvadı başlarını...Sanki o anda, yüreklerine pembeli morlu kelebekler koloni kuruyordu. Bu milletin dirilişi muhteşem olacaktır şüphesiz, ama benim de yaşım geldi geçiyor. Allah kerim!