"İki Yol, Aynı Kader"

Hatay'ın dar bir caddesinde iki taraflı yükselen binalar, bugün yalnızca moloz yığınları. Her biri bir hikâyeyi taşıyor, bir hayatı saklıyor. O yıkıntıların arasında kaybolan hikâyelerden biri, aynı ailenin farklı yönlere giden iki grubuna ait.

Deprem gecesi, ailenin bir kısmı küçük kızları Asya’nın doğum gününü kutlamak için komşularla toplanmıştı. Asya, yedi yaşına girmişti ve balonlarla süslenmiş odanın ortasında kahkahalarla etrafında dönen çocuklarla oynuyordu. Masada küçük bir pasta vardı; mumları üflediğinde, geleceğin hayallerle dolu umutlarını üflediğini kimse bilmiyordu. Kutlama, neşe ve mutlulukla gece geç saatlere kadar sürdü. O ev, mutluluğun kalesiydi. En azından o gece...

Ailenin diğer yarısı ise dayılarının yeni aldığı evi görmeye gitmişti. Dayı, uzun yıllardır yurt dışında çalışıp biriktirdiği parayla bu evi satın almıştı. Büyük umutlarla döndüğü memleketinde ailesini ağırlıyordu. “Yarın büyük bir kahvaltı hazırlar, herkes burada neşeli bir gün geçirir,” diyerek planlar yapıyordu. Ev, henüz sıcak anılarla dolmamıştı. Ama o gece, aile küçük bir kutlamayı bahane ederek bir araya gelmişti.

Saat 04:17 olduğunda, iki farklı yerde aynı kader ağlarını örmeye başlamıştı. İlk sarsıntıyla, Asya'nın kahkahalarının yankılandığı ev yerle bir oldu. Caddede bir yıkım dalgası başladı; iki taraflı uzanan binalar, sanki birbirine yaslanıp çöküyordu. Aynı kader, birkaç yüz metre ötede dayının evine de ulaşmıştı. O ev de, depremle birlikte umutsuz bir sessizliğe gömüldü.

Sabahın ilk ışıkları enkazları aydınlattığında, sokakta sadece sessizlik vardı. Kimse iki taraflı yıkılmış o binalardan ses gelmesini beklemiyordu. İnsanlar isimlerini çığlıklarla çağırırken enkazlar yanıt vermiyordu. Ancak acının bir başka boyutu daha vardı: bu evlerin inşasına dair geriye kalan belgeler, o yıkılmış devlet kurumlarının enkazında saklıydı. Belgeler, bir ailenin neden yok olduğunu anlatabilirdi ama onları kurtarmak için mücadele veren idealist bir avukat, buz gibi rüzgâr altında bir gece nöbet tutuyordu. Kimi belgeler ıslaktı, bazıları molozların altına sıkışmıştı. Ancak her satır, bir hayatın ağırlığını taşıyordu.

Asya’nın annesi, yıkıntının yanında oturmuş, bir kırmızı balonun molozların arasından uçtuğunu gördü. “Doğum günü balonlarıydı,” diye fısıldadı gözyaşları içinde. Dayının enkazından ise kimse sağ çıkmadı. Ancak dayının yeğenleriyle sıcak anılar kurmak istediği ev, onlar için bir mezar oldu. İki farklı yol, aynı cadde, aynı yıkım...Kaybolan hayatlar çok kanatacak çok yaralayacak yürekleri çok..."

Enkazların başında bekleyen ailelerin yüreklerinde sessiz bir çığlık vardı: “Neden?” Bu kelime, yalnızca kayıpların değil, aynı zamanda hissizliğin, ihmallerin ve yıkımın da sorgusu olarak yankılanıyordu. Ve enkazın başında ellerini açıp dua edenler, yalnızca sevdiklerini değil, insanlıklarını da kaybetmemek için direnir gibiydi.