Depremde Bile Deprenmeyen Hissizler...

Hijyen ve barınma hâlâ en büyük sorun. Tek katlı, harap bir evin içindeyim. Tavanı çökmek üzere, yanındaki tüm binalar yıkılmış. Enkazın hemen yanına, eski battaniyelerden ve naylonlardan yapılmış bir çadır kurulmuş. Burada yaşayanlar, Halit Demir ve 79 yaşındaki annesi Nuriye Hanım. Halit, derin bir nefes alıyor ama o nefes bile kırık dökük hikâyesini bastıramıyor:

“Akciğerlerim iflasın eşiğinde... Depremden önce hastaneye yatırıldım, tam altı gün. Sonra çıktım, buraya geldim, daha yerleşemeden deprem oldu. O hastane şimdi yerle bir... İlk sallantıda ortalığı bembeyaz bir toz bulutu kapladı, sanki gece vakti gündüze döndü. Gün doğduğunda, dikili tek bir bina olmadığını gördüm. Her şey, herkes enkaz olmuş. O günden beri psikolojim darmadağın. Kendi imkânımla kurduğum şu çadırdayız. Gece çok soğuk oluyor, donuyoruz. Yetkililere yalvardım, ‘Bir çadır verir misiniz?’ dedim. ‘Getireceğiz,’ dediler. Yağmur geliyor, gelecek. Bu çadır su alır. Ne yapacağım bilmiyorum…”

Halit sustuğunda, gözleri yaşla dolu olan Nuriye Hanım konuşmaya başlıyor. Elini dizine vurup iç çekiyor: “Deprem gününden beri şoktayım. Çocuklarım şehri terk ederek dağıldı, her biri bir yere savruldu. Çadırın içi buz gibi, gece boyu öksürdüm, büsbütün hasta oldum. Torunlarımı göremiyorum, çaresiz kaldım ve ne yapacağımı bilemiyorum. Allah, bize kendini hatırlattı. Ona asi olmak istemiyorum. Hala bizi çok sevdiğine inanıyorum ve bizi bağışlaması ve koruması için dualar ediyorum. Allah bu millete bir daha böyle kötü bir deprem göstermesin…”

Bir yanda harabeye dönen yapılar, diğer yanda hâlâ insanlığın soğuğa, açlığa ve umursamazlığa karşı verdiği mücadele. Halit ve Nuriye gibi nice isim, depremde yitip giden yalnız binaları değil, aynı zamanda vicdanları da gösteriyor. Enkazın altından sadece taşlar değil, insanların çaresizliği de çıkarılıyor. Ve bazıları, bu sessiz çığlığı bile duymuyor. İşte bu yüzden Halit’in sözleri yankılanıyor: “Hissizlere kırgınım... Depremde bile deprenmeyenlere kırgınım.”