KALBİN UYANIŞI
Kalbim yıllardır uyuyordu aslında…
Kimse bilmezdi bu uykunun ağırlığını.
Ben bile bazen unutur,
içimde bir yerlerde hâlâ atan bir şey olup olmadığını
kendime sorardım.
Sustum.
Çünkü cevabı duymaya cesaretim yoktu.
Bir kalp bazen öyle bir uykuya dalar ki
uyanmak bile can yakarmış.
Ben bunu senden sonra öğrendim.
Sen bana yaklaşırken
önce bir fısıltı dolaştı damarlarımda;
adı yoktu, ama sesi vardı.
Sonra gecelerimin ölü sessizliğinde
bir kıpırtı duydum içimde,
yıllardır devrilmemiş bir kapı
hafifçe aralandı sanki.
Tozlu bir sandığın kapağı açıldı,
ben unuttuğum bir şarkıyı hatırladım:
Kalp… hâlâ nefes alıyor.
Bana kimse bu kadar yakın olmamıştı.
Kimse gözlerimin derinliğine bakıp
benim de bir içim olduğunu anlamaya kalkmamıştı.
Ben hep güçlü durdum,
hep dayanıklı…
Ama senin yanımda duruşun
bütün maskelerimi tek hamlede indiriyordu.
Korkmadım.
Yıllardır uyuyan bir kalbin
ilk kez gözlerini açışını izliyordum.
Göğsümün içi karıncalandı,
nefesim değişti,
dizlerimde hafif bir titreme…
Bir insanın iç dünyası mı uyanır,
yoksa insan kendini mi bulur bilmiyorum
ama ben sende ikisini de yaşadım.
Sen bana dokunmadın,
ama sözlerin dokundu.
Sesin değmedi tenime,
ama varlığın üşüyen yanımı ısıttı.
Sen bir şey demedin,
ama ben her şey oldum.
Kalbim, yıllardır kapalı tuttuğu pencereleri açtı o gün.
Rüzgâr içeri doldu,
karanlık dağıldı,
ben hayata yeniden baktım.
İçimde bir bahar büyüdü;
kimsenin bilmediği,
kimsenin fark etmediği.
Bir tomurcuğun açması gibi sessiz
ama bir çığlığın patlaması kadar güçlü.
Ben seninle yeniden var oldum.
Ben seninle yeniden “ben” oldum.
Yıllardır uyuyan bir kalbin
uyanışına tanıklık ettim
ve bu tanıklık
bütün ömrüme bedeldi.
Artık kaçacak yerim yoktu.
Kaçmak istemedim zaten.
Çünkü uyuyan bir kalbin uyanışı
kaçılacak bir şey değil,
şükredilecek bir mucizeydi.
Ve ben, yıllardır kendini unutan o adam,
seninle birlikte
kendine geri döndü.