Aşkın Küllerinden Doğan Ben


Şiir 1 – “Küllerimden Kalktığım Gün”


Yandım.
Öyle sıradan bir yangın değildi bu;
Seni içimde taşımanın ağırlığıyla
Kendi kendimi ateşe verdim.
Ben düşerken bile
Aşkın bana son bir ders fısıldadı:
“Bir erkek, sevdiği kadının yokluğunda
Küllerinden yeniden doğmayı öğrenmezse
Gerçekten hiç yaşamamıştır.”
Ve ben o gün yeniden doğdum.
Küllerimden yükselirken,
Ne sen vardın elimde,
Ne bana uzanan bir gölge.
Sadece ben vardım;
Yanmış, kırılmış, kavrulmuş hâlimle…
Ama ilk kez “ben” diyebildiğim hâlimle.
Aşkın, bana beni öğrettiği gündü o.
Senin yokluğunda tamamlanan bir ben
Var oldum.


Şiir 2 – “Sevdanın Bana Kalan Yüzü”


Aşkın bir yüzü sana dönüktü,
Bir yüzü bana.
Senin yüzün parlaktı;
Benimki karanlık, kırıklarla doluydu.
Ama ben hiçbir zaman senin ışığından korkmadım.
Ben karanlığımı sevdim,
Çünkü seni o karanlıktan izledim hep.
Bir erkeğin en sessiz savaşıdır bu:
Aşk için kendini tüketmesi,
Ama yine de sevmeye devam etmesi.
Ben sevdim.
Karanlıkta da,
Gecede de,
Yanarken de,
Küllerimde diz çökerken de…
Çünkü aşkın yüzünün bana dönük kısmı
En ağır olanıydı
Ve ben o ağırlığı taşımayı seçtim.


Şiir 3 – “Bir Erkeğin Kırılma Noktası”


Bir erkek kırılırsa
Kimse duymaz.
Ama ben,
Kırılırken bile seni düşündüm.
Çünkü senin adın,
Beni parçalayan fırtınanın tam ortasında
Bir dua gibi yükselirdi içimden.
Benim kırılma noktam sendin,
Ama aynı zamanda onarılma sebebim de.
Bir erkek sevince korkar,
Kaybedince susar,
Vazgeçince ölür,
Ama unutunca biter.
Ben seni hiçbir zaman unutmadım.
Bu yüzden hâlâ yaşıyorum.


Şiir 4 – “Aşkın Ardından Kalan Adam”

Her aşk bittikten sonra kalır bir adam;
Kimi eksilmiş,
Kimi yanmış,
Kimi tükenmiş…
Ama ben
Senin ardından büyüyen adam oldum.
Bir kadın gider,
Ama bıraktığı iz kalır.
Ben izinde yürüdüm yıllarca;
Yol bitti, ben bitmedim.
Çünkü aşkın bana verdiği son hediye
Sen değil,
Seninle sınanmış benliğimdi.
Artık biliyorum:
Aşk senden gitse de
Bendeki sen
Gitmeyecek kadar kök salmış.

Şiir 5 – “Son Sözüm Kendime”

Bir gün geldim kendime,
Dedim ki:
“Bu kadar yaraya rağmen
Hâlâ sevebiliyorsan,
Sen gerçekten doğuştan aşıksın.”
Ben kendime geri döndüm.
Ama dönerken fark ettim;
Ne kadar yıkılmış olursam olayım,
İçimde hâlâ bir yer
Sen diye atıyordu.
Bu benim lanetim değil,
Aşkın bana bıraktığı son cümleydi:
“Sen yandın ama sönmedin.”