AŞKIN ÇOĞALAN SESSİZLİĞİ

Ben seni ilk sessizliğimde sevdim.
Kimsenin duymadığı, kimsenin bilmediği,
benim bile adını koyamadığım o yerde.
Sözler hep yarı yoldan dönerdi benden,
çünkü bilirdim;
aşk bazen konuşunca eksilir,
susunca çoğalır.
Ben susarak büyüttüm seni.
Kalbim, geceye bakan bir kandil gibi
seninle aydınlanırdı.
Bir kıvılcım yetiyordu.
Ben o kıvılcımı avuçlarımda sakladım yıllarca.
İnsan bazen çok konuşur da
yine hiçbir şey söyleyemez.
Ama ben,
tek kelime etmeden
senin için bütün dünyayı anlatabildim kendi içimde.
Bu nasıl bir sır bilmiyorum.
Belki de aşk dediğimiz şey
dilin değil,
yüreğin kendi tefsiridir.
Sen konuşmadan anlatan,
ben duymadan inanan oldum.
Aramızdaki sessizlik bile
başka insanların cümlelerinden daha gürdü.
Ben sustukça
aşk çoğaldı.
Ben sustukça
sen büyüdün içimde.
Konuşmak kolaydı,
ama ben kolay olanı hiç sevmedim.
Zordu benim aşkım.
Sessizdi.
Kendi içine kapanan bir dua gibiydi.
Hiç kimsenin işitmediği bir yakarış gibi…
Senin adını içimden geçirdiğimde bile
kalbim ürperirdi.
Ben seni
en çok anlatamadığım yerimde sevdim.
Ne yazsam eksik kalırdı,
ne söylesem yetmezdi.
Bu yüzden sustum.
Sessizliğim seni büyüttü,
seni çoğalttı,
beni de sensizliğin içine
bir çınar gibi dikti.
Kök saldım.
Dallar verdim.
Rüzgârda eğildim.
Ama kırılmadım.
Çünkü içimde sakladığım sessizlik
senin adını taşıyordu.
Benim sessizliğim,
senin yankındı.
Senin varlığın,
benim susuşumun sebebiydi.
Aşk böyle bir şey işte.
Konuşmadan çoğalan,
susarak büyüyen bir sır.
Ben o sırrın adı oldum.
Ve sen,
benim en sessiz mucizem…