5. AYET: SANA LAYIK OLMA SINAVI


Seni sevmek kolaydı…
Zor olan, sana layık olmaktı.
Çünkü sen sıradan bir kadın değildin;
yarasını sessiz taşıyan,
gücünü kimseye göstermeyen,
kalbini kolay açmayan biriydin.
Böyle bir kadının yanında durmak,
bir erkeği olgunlaştıran en ağır sınavmış meğer.
Ben bunu ilk ne zaman anladım biliyor musun?
Bir gece omzuma yaslandığında,
hiçbir şey söylemeden,
sadece nefesini koyduğunda…
O nefes bir emanetti.
“Beni düşürme,” diyordu.
“Bana benzeme, ama beni anla.”
“Beni yorarsan giderim, ama seversen kalbimi sana bırakırım.”
O an anladım ki,
senin kalbine giden yol
güçlü olmaktan değil,
hak etmeyi bilmektendi.
Ben de sınavımı orada verdim:
Sesimi yükseltmeden,
kıskanmadan,
kırmadan,
öfkeye yenilmeden…
Bir kadın en çok buna bakar:
Bir erkek hırsına mı yenilir,
yoksa sevgiye mi teslim olur?
Sana layık olmak
benim en uzun yolculuğumdu.
Çünkü sende,
beni benden büyüten bir şey vardı:
Sükûtunun ağırlığı,
bakışlarının ciddiyeti,
kalbinin gizli sığınağı…
Ben senin yanında durdukça öğrendim:
Sevgi, gösteriş isteyen bir şey değilmiş;
sorumluluk isteyen bir yeminmiş.
Bir erkeğin “seviyorum” demesi yetmezmiş,
o sözün altını her gün doldurması gerekirmiş.
Ben o doluluğu senden öğrendim.
Sana bakınca
eksik yanlarımı gördüm,
iyileştirdim,
büyüdüm.
Bir kadına layık olmak,
onun dünyasını tek başına sırtlamak değildir;
onunla birlikte yürümektir.
Yükü paylaşmak,
dili sustuğunda gözlerinden okumak,
yorgunluğunu fark edip dokunmadan sarılmaktır.
Sen bana şu gerçeği öğrettin:
Bir erkek, sevdiği kadın yanında incelmeden,
onun omuzlarını yormadan durabiliyorsa,
gerçek anlamda sevgiyi öğrenmiş demektir.
Ben sana layık oldukça
sen bana yaklaştın;
seni anladıkça
sen bana açıldın.
Ve ben hiç unutmam:
Kalbini ilk kez bana bıraktığında,
dünyada hiçbir şey o an kadar büyük gelmemişti.
Aşkın tefsirine bir ayet daha ekliyorum:
“Bir kadına layık olmak,
erkeğin kendine yenilişidir.”