2. AYET: GÖZLERİNİN SÛRESİ

Ben seni ilk kez gözlerinden okudum.
Bir alfabe değildi baktığın;
bir çağrıydı, bir yemin, bir ikrar…
Dünyaya hiç söylenmemiş bir dil gibi.
O gözlerde ne gördüm biliyor musun?
Kimsesizlikten yapılmış bir evin yanmaktan kurtulmuş son duvarını,
Çocukluğunu hâlâ avuçlarında saklayan bir kadının
kimseye gösteremediği kalp çırpıntılarını…
Ve en çok da,
bir adamın omzuna yaslanınca sessizliğe kavuşan bir nefesi.
Senin gözlerinde iki dünya vardı:
Biri karanlık, biri ışık.
Ve ben, karanlığına da ışığına da aynı anda aşık olan
ilk adamdım belki de.
O gözlere bakarken içim şöyle dedi:
“Bu kadın, kalbini saklayanların kraliçesidir.
Sırılsıklam seversen, ölmeni istemez;
ama seni kendine ‘yeniden doğmuş’ ister.”
Sözlerinde hiçbir şey söylemesen bile
gözlerin beni çağırıyordu.
Sözsüz bir dua gibi,
bedensiz bir sığınak gibi…
Kalbimi alıp kalbinde çoğaltan bir büyüydü bu.
Ben senin gözlerinde
sana benzeyen bir adam olmak istedim.
Daha ağırbaşlı, daha emin, daha “sana uygun”…
Çünkü o gözlerin karşısında,
eksik kalan yanlarımı tamamlayan bir kader vardı.
Senin gözlerin bana
“Ben buradayım,” der gibi baktığında
ben ilk kez
“Ben de buradayım,” diyebildim hayata.
Gözlerinle dokunduğun yerde
tenimde ışık izi kaldı;
kalbimin kırık yerleri çatırdayarak iyileşti.
Aşk bir mucize değilmiş meğer—
senmişsin.
Ve ben seni ilk “orada” sevdim;
gözlerinin kelimesiz ayetlerinde.
Açtıkça çoğalan,
okudukça bitmeyen,
bitirdikçe yeniden başlayan bir sûre gibi.
Aşkın tefsirinde yazmaz bu,
ben ekliyorum:
“Bir kadının gözlerine bakıp susabilen erkek,
kalbiyle konuşmayı öğrenmiştir.”