Aşkın Sırrı ve Erkeğin İçsel Yolculuğu

Şiir 1 – “Benim İçimdeki Gizli Kapı”

Ben kimseye açmadım o kapıyı,
Ne geceler bildi beni,
Ne kalabalıklar fark etti içimdeki sessizliği.
Ama sen…
Sen dokununca kapı kendiliğinden aralandı.
Benim içimde yıllarca saklı duran bir erkek vardı:
Sert görünen ama içi yanık,
Güçlü duran ama yalnızlığın yüküyle eğilen,
Sevilince büyüyen, sevilmeyince küçülen.
Sana kadar kimse bilmedi,
Benim gerçekte kaç parçadan oluştuğumu.
Bir yanım çocuktu hâlâ, inanmayı seviyordu;
Bir yanım adamdı, kaybetmeyi öğrenmekten yorulmuştu.
Ama sen gelince hepsi aynı anda sustu.
Çünkü ben ilk kez,
Bir kadının gözlerinde
Kendimi tam hâliyle gördüm.

Şiir 2 – “Aşkın İçimde Çaldığı Kapı”


Bir kapı çalınır içimde bazen,
Ne zamana aittir bilmem,
Kim çağırır beni duyamam.
Ama senin adımın düşer içime,
Kapı sonuna kadar açılır.
Ben seninle öğrendim;
Bir erkeğin içindeki yolculuk,
Dışarıda kazanılan savaşlardan daha çetinmiş.
Meğer en büyük savaş,
Kendi kalbimi inkâr etmekmiş.
O yüzden seni sevmek bir teslimiyet değil,
Bir zaferdi bende.
Kendime karşı,
Korkularıma karşı,
Kaçtığım her yönden sana döndüğüm bir zafer…
İşte bu yüzden kader bile karışamadı aramıza;
Çünkü ben içimdeki savaşı kazanmıştım
Senin adınla.

Şiir 3 – “Aşkın İçimdeki Sesi”


Sesler çoktur insanın içinde:
Biri sus der,
Biri bekle der,
Biri git der…
Ama bir tanesi vardır ki,
Adını söylemeden seni çağırır.
Ben o sesi takip ettim yıllarca,
Kime çıksa yolun sonu,
Kime değse elimden kayardı.
Meğerse ses hep seninmiş,
Ama ben adını duymaya cesaret edememişim.
Bir erkeğin en derin sırrıdır bu:
Sevmek istediği kadının adını
Korkudan içinden bile tam söyleyememesi…
Ama şimdi biliyorum;
Sen anılınca içimde bir şey yerine oturuyor.
Aşkın adı bile sığmıyor bazen dudağıma,
Ama kalbime sığmak için çırpınmıyor artık,
Çünkü zaten benim içimde doğmuş.