Grup, uzun ve virajlı yolu geçtikten sonra, köyün en uzak ucunda ahşap ve taş karışımı eski bir eve ulaştı. Evin önünde, bahçesinde birkaç yaşlı ağaç ve kırık dökük taş yollar vardı. Yağmur damlaları hâlâ hafifçe çarpıyordu ama rüzgâr durmuştu.

Arif, grubu durdurdu:
— “İşte burası Osman Hoca’nın evi. Dikkatli olun, hoca sıradan biri değil. Sözü kılıç gibi keser, ama doğruyu da gösterir.”

Mehmet Amca bastonuna dayanarak öne çıktı, kapıyı tıkladı. Kapı yavaşça açıldı. Karşılarında, uzun sakallı, derin bakışlı ve hüzünlü bir yaşlı adam belirdi: Osman Hoca.

— “Geldiniz demek… Beni arayanlar sizsiniz.” dedi, sesi hem otoriter hem de sıcak.
Herkes şaşkın ama saygılı bir şekilde başını eğdi.

Osman Hoca’nın gözleri Yasin’in sessizliğine takıldı.
— “Bekçi Yasin… dili tutulmuş, değil mi? Biliyorum. Bu, normal bir olay değil. Gelin içeri, anlatın olanları. Her şeyi bilmem gerek.”

Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa, büyüklerin arkasında duruyordu. Hoca onların varlığını fark etmişti ama öncelikle Yasin’e odaklandı. Yasin, kelimeleri çıkaramıyor, sadece başını sallıyordu.

Osman Hoca derin bir nefes aldı:
— “O gece mezarlıkta olanları, fırtınayı, uğultuyu… ben çözeceğim. Ama siz de hazırlıklı olun. Bu iş kolay olmayacak. Hem aşk hem de geçmişin yaraları var. Ve bu yaralar yalnızca doğru sözlerle iyileşir.”

Böylece grup, Hoca’nın evine girdi. Yağmurun hafiflediği ama havanın hâlâ gergin olduğu bir ortamda, hem Yasin’in dilinin açılması hem de Hacı Ahmet ile Zeynep Nisa’nın aşkının kaderinin çözülmesi için hazırlık başlamıştı.