23 Nisan sabahı Bodrum’da gökyüzü tertemizdi, güneş ışıkları sanki çocuklara armağan edilmiş gibi parlıyordu.

Aslı ve Rüya o gün için haftalardır hazırlanıyordu. Okulda her prova sonrası eve geldiklerinde birbirlerine sarılıp:
— Anne, çok güzel olacak! diye heyecanla bağırıyorlardı.

Zeynep Nisa kızlarının saçlarını özenle örerken gözleri doldu.
— Siz benim gurur kaynağımsınız, dedi.
Hacı Ahmet ise kenardan gülümseyerek kızlarına kırmızı beyaz fiyonklu taçlar aldı.

Okulun bahçesi bayraklarla, balonlarla süslenmişti. Her köşe kırmızı-beyaz renklerle ışıldıyordu. Veliler kalabalık bir şekilde toplanmış, öğretmenler sahneyi hazırlıyordu.

Sıra Aslı ve Rüya’ya geldiğinde, ikizler ellerini sıkıca tutarak sahneye çıktılar. Birlikte okudukları şiir öyle içten, öyle berrak bir sesle yankılandı ki, kalabalıktan yükselen alkışlar adeta gökyüzünü titretti.

“Biz çocuklar geleceğiz,
Umuduz, neşeyiz,
Bayramımız 23 Nisan,
Barışla büyüyeceğiz…”

Kalabalık içinde Aygül anne ve Sevda teyze gözyaşlarını tutamadılar. Adem dedenin yokluğu hissediliyordu ama o gün herkes onun da gökyüzünden torunlarını izlediğine inanıyordu.

Etkinlik bitiminde öğretmenleri Ebru, Aslı ve Rüya’yı kucakladı:
— Siz sahnenin yıldızlarıydınız! dedi gururla.

Ve o gün Aslı ile Rüya, sadece okulun değil, bütün mahallenin neşe kaynağı olmuşlardı.