Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa, düğünden sonra sessizce mezarlığa yöneldiler. El ele tutuşmuşlardı; her adımda geçmişin hatıraları, kayıpların acısı kalplerine dokunuyordu. Nihayet, kabristanın başına geldiklerinde rüzgâr hafif hafif esiyor, ağaç yaprakları hüzünlü bir ezgi fısıldıyordu.

Zeynep Nisa gelinliğiyle diz çöktü, elleriyle toprağa dokundu. Gözlerinden yaşlar süzülürken kısık bir sesle konuştu:
— “Babam… Bak, gelinlik giydim ve sana geldim. Keşke sen de bu günümü görseydin. Keşke elimden tutup beni Ahmet’e sen uğurlasaydın. İçimde bir yanım hep eksik kaldı.”

Hacı Ahmet, gözyaşlarını gizleyerek Zeynep’in arkasında durdu. Diz çöküp onun omzuna elini koydu.
— “Merak etme amca, ben söz veriyorum. Zeynep’i kendi canımdan çok koruyacağım. Onun gözyaşlarını artık sevince çevireceğim.” dedi.

Mezar taşının başında uzun süre sessizce beklediler. Sanki rüzgârın uğultusu arasında Adem Dede’nin, geçmişte kaybettikleri tüm sevdiklerinin duaları duyuluyordu. O an, ikisi de içlerinden hissettiler: Bu sevda artık yalnızca iki kalbin değil, onların ardında bıraktığı herkesin duasıyla büyüyecekti.

Zeynep ayağa kalktı, gözlerini silip kabre son kez baktı:
— “Babam… Bizi affet. Biz sevmekten vazgeçmeyeceğiz.”

Ve ikisi el ele tutuşarak mezarlıktan ayrıldılar. Arkalarında rüzgârla savrulan yapraklar kalmıştı; önlerinde ise yepyeni bir hayatın yolu…