Bir masal kahramaný gibi düþtün aklýma,
Yaðmur damlalarýyla çizildi resmin cama;
Mercan kabuðunda ki sýrdýn, girdin saklýma,
Parmak izim olarak yazýldý ismin cama;
Nefesledim, sinemi serinleten badýný;
Ýçimdeydin, uzanýp tutsam yok oluyordun.
Dile pelesenk olan o muhteþem adýný;
Unutsam, gülüþünle aklýmda kalýyordun.
Kýnýna hapsedilmiþ keskin býçak gibiyim,
Çýksam, yýldýrýmlarla geleceðim yanýna.
Biliyorum,bu bitmez hasretin sebebiyim,
Çýkmaz sokaklardayým, varamam mekanýna.
Ne seveni hor gördük, ne aþka büyülendik.
Sevdik, sevildik, lakin daðlar aþýlmaz duvar,
Yarýnsýz bir sevdanýn günahýný yüklendik,
Suçlusu yok bu aþkýn, hasret çekenleri var.
Coþari der, gönlüme hükmeden son sevgili!
Kývýlcýmý sen yaktýn, ben ise körükledim.
Bu aþk, hasretlik denen cehenneme yazgýlý;
Affet beni, seni de ardýmdan sürükledim.
Ýbrahim COÞAR