...
Umut diyorum
mavi bir nefes uçurumlarda
ki içimiz bitmeyen bir yol anne...
beyazdan da ak bi’meseleymiþ kâder
kara bir kefen misâli
sarýyor ücrâlarýmý ecrince..
unutmak derin bir yar
sevmek dikenli bir düðüm boðazlarda...
ve inanmak anne!
.. aldanmayý öðretmeselerdi eðer
güvenmekten önce yanýlmayý!
dünya sanýlan o koca boþluðu
sarmasalardý baþýmýza hayat deyi
zindan olmazdý anne
olmazdý cehennemler..
.. her iyi görüneni sevdik aslýnda
her insan görüneni, ilkbakýþta
mesela
gözlerimizin içine baka b’aka yalan söyleni bile sevdik
kandýrýldýðýmýzý es geçip
anlýk sevmelere teslim ettik kýrýk kalpleri
bile bile kanmayý seçtik de
kanýyorduk oysa sessizce
her gözüne baktýðýmýzda yalanýn
bitiyorduk..
.. kanayarak kanmak nedir bilir misin anne
bunu kanatarak sevilenler yapar
inanmak
kandýrmanýn zaferiydi, kolay oldu bizde
ayýlmak ise bu rüyadan olay
öyle tanýdýk ki boðazýmý zorlayan düðümler
ve öyle asil ki þimdi ölmek..
kor olmuþ bir ateþin düþtüðü yerim
yürek közde, dil beyhude
azlolup kendimi unuttuðum cehennemimden
dirilip ankanýn öldüðü yerden
kül’ümsüyorum gençliðime...
- sahi neydi bana anlatmak istediðin anne
neydi o mesele-
ki
inanmak ince bir yara þimdi içimde..