Hepsine koþturuyordum; Bana ait olmayan telefonlar çalýyordu etrafta, Bana ait olmayan zarflar, mektuplar, Herkesin her þeyi, Ve ihtiyaçtan öteye gidemeyen ben, Ýhtiyaçlar arasýnda dahi en arka safta. Halen bazý þeyler bana aitti ya lafta; Bir iki umudum kalmýþ sanýrsam, Bilemedim, Camdan mýdýr, seramikten midir? Demirden mi yoksa çelikten midir? ‘Umut’ diye aldandýðým kara bir delikten midir? Çürümüþ sandýklarýn altýna kaçmýþ, Rutubetli köþelerde kokuþmuþ, Toz tutmuþ bir rafta. Peki, hangi eskilikti bu küf kokan, Hangi tarihti, hangi yýl, Bir hiç olarak geçirdiðim bu kaçýncý hafta!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.