Camların ardında

Doða devamlý deðiþen resim gibi.
Ne kokusu var ne de tadý.

Seni yalnýzca izliyorum Ýstanbul.
Tadabildiðim yalnýzca hüzün.
Güneþ yakýyor, rüzgâr ise yollarýn ziftini yalayarak esiyor saçlarýmda.
Duyabildiðim korna ve fren seslerinden ibaret.
Daracýk odalarda vergiye mahkûm, suçlular gibi yaþýyoruz.
Yaþam sekiz ve altý dýþýnda belki gülebiliyor…
Yaðmurda ýslanabiliyorsa saçlarýmýz iþte o an farklý bir hisle coþuyoruz, yaðmur þemsiyemizde…
Camlarýn ardýndan hayata dokunamayan, renkli yapay bitkilerle yaþayan balýk gibiyiz.
Ýki ilçe arasý istif istifiz.
Korkuyla kalkýyor ve bilinmezliðe gider gibi uyuyoruz.
Mevsimler deðiþiyor, bizse hiçbir tadýn rengini fotoðraflayamýyoruz.
Yaþýyoruz iþte…
Soluk aldýðýmýz yüreði muhafaza ettiðimiz sürece.
Evden iþe, iþten eve...


28.05.2009

Sosyal Medyada Paylaşın: