Çocukluðuma indim bugün Çamurunda yoðrulduðum sokaklarý, El ele koþuþturmalarý gördüm Dedemle camiiye yürüdüm yine Arka saftaki oyunlarýmýza güldüm Zamanýn kumarýna kaybetmediðim, Kimse kaldý mý diye düþündüm Yoktu.. Sahi ne kalmýþtý o günlerden geriye? Fotoðraflar ve topraklar.. Babaannemin öðrettiði dualar kadar, Var mýdýr baþucunda aðlamýþlýðým? Sanmýyorum.. Acaba þimdi görse o sarý çocuk kadar sever mi? Sanmýyorum.. Ölüm müydü onlarý bu kadar uzaklaþtýran? Yoksa ben büyürken anýlar küçülmüþ müydü? Belki o vefalý çocuk da onlarla topraða dönmüþtü Bilmiyorum..
Lütfi Karabýyýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
donjuan912 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.