TÜFEĞİMİ NAMLUSUNDAN VURDULAR

Yýllarýn ayazý vurmuþ þakaklarýma
Isýnmýyor bir türlü ellerim, ayaklarým
Bütün mevsimlerim kýþ…
Derin çizgiler, mor halkalar aynasýnda
Yüreðim kýrýþ kýrýþ…

Bir garip kurgu olmalýydý bu
Ya da bir rüya…
Kopup geldi nasýlsa yalnýzlýðýma bir akþamüstü
Göçmeye yüz tutmuþ bir taþ duvarýn arkasýnda
Ne kadar birikmiþim varsa ‘acep-keþke’ envâýndan
Boy sýrasýna sokup
Ýzmarit ezer gibi ezecektim güya…

‘Dediler’i ve ‘demiþler’i toplayacaktým sonra birer birer
Yan yana, omuz omuza, sýrt sýrta yaslayýp cümlesini
Gözümü bile kýrpmadan
Ve asla titretmeden ellerimi
Kurþuna dizecektim
Olmadý…
Hey gidi dünya!

“Deli mi ne…” dedi bir ses o taþ duvarýn arkasýndan
Tutukluk yapacaðý tuttu tüfeðimin
Tüfeðimi namlusundan vurdular…
Yaslýydým…
Öfkeliydim…
Ve sarhoþtum…
Tüfeðimi namlusundan vurduklarý akþam
Karanlýða koþtum…

Çizdim üstünü hýþýmla tüm yazýlmýþ olanlarýn
Ve dahi
Yazýlacak olanlarýn…
Bir daha
Bir daha
Bir daha…
Sonra
Çatlasýn dedim neresinden çatlayacaksa þiþe-i câmým
Ne denli kara gelecekse gelsin dedim serencâmým
Devrilsin dedim sýralý daðlarým birbiri üstüne devrilsin
Sen ki ey yaþamak dedim
Sen ki
Aslýnda bir aðulu dilsin…
Bir bilseler hani
O kadar da önemli deðilsin…

Ahmet KÖKEN


Sosyal Medyada Paylaşın: