Aslýnda çürüyen içim Yüreðim buruþan Bozulan yýkýlan hep ailem Eksik ve yok olmaya mahkum Bu lojman Lojman bir cehennem Ýçine girince yüzüme vuruyor Acilarin sicakligi Ve soylesene cici kýz Küstah miyim Hayalperest bir ruhum mu var Saclarim dökülüyor Bahçedeki yeni dünya gibi Lojmanýn duvarlarýndaki çatlaklar gibi Kýrýs kýrýþ suratim Kömürlükte ki koku gibi pisliðin tekiyim gözlerde Tren raylarý gibi inliyorum Yük dolu yillar geçerken Gözlerim bahçedeki eski çeþme Sýmsýký kapalý Açamýyor çocuklar Kapatamiyor yavrucaklar. Simdi yikilan lojman deðil ben Yýkan iþçiler deðil yýllar Suç tren raylarý deðil Ýçindeki acýlar Bahçedeki çamlar ne olacak ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
GorkemBaran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.