Kaçasým var mülteci þiirler gibi bir gece yarýsý kalemi kaðýdý toplayýp yüreðine senden baþkasý ile geçmiyor bu acý gel yine þahdamarýndan sev beni
Ahh Neva..! “kendimi bildim bileli” derdim eskiden bilmeden iþte inan ki bilmeden býraktýðýn hüzünleri sevmeyi öðrenmeden göðsüme “ah” ile batan cümleleri tekrar tekrar acýttýðýný bile bile içime çekmeden hazan bir selâ’ya aklýmý kurban etmeden ölümden ölüler diyarýndaki þairlerden sana sevdalý þiirlerden kör kurþunlara beni vermenden de eskiden sevdim seni bilmeden inan ki hiç bilmeden
Ahh Neva!.. bu kaçýncý sol yaným ile baþbaþa uyanýþým acýmtýrak renklerde soðuk kahve kokusu solgun çiçekler dünün bütün hüzünlerini dökülür penceremden açlýðýma cevap arýyor aklým ve inatla doldurmak için yenilerini bu sabahta kefaletle serbest býrakýldý bütün acýlarým
“yüreðim dað yamaçlarý ki sisli doðuyor hep þiirlerim iç beni hatýrýmdan ki dudak kenarý kahve tadýnda eskisin senelerim”
Ahh Neva!.. seven gider miydi giden sever miydi hiç sahi neden gitmiþtin ki neyi yetiremedik birbirimize ekmek su dua gökyüzü sevmemiþsin demek ki baksana her seven ölüyor bu þiirde
saat geceyi vuruyor Neva!.. düþtü secdeye sessiz gözlerinden yýldýzlar seni vurdu sonra hiç dedi kaburgamda bir boþluk gölgem tenimi terkediþinin suskunluðunda þakaðýmda þimdi geçti geçecek zaman þiir acýsý çöken dudaklarýndan daha baþýnda salývermek içimdeki vahþi sýzýlarý saatim zebani yüzlü uykulara gebe doður beni göz ucundan gün ýþýðýna doður ve yüreðine kundakla yoksa gece olur yine ayýn eteðinden hüzün düþer denize dalga geçer ayaklarým gölgem cebimde vasiyetim ölüme yelken açar sandal uykusunda lacivert siyah sessizlik boðulan balýklar kadar nefesimle rotasý unutulmuþ gözlerine bakýyor bahtsýz ellerim kaybettik mi sahi üç kara bir laciverte yeþil düþleri sahi kaybolduk mu birbirimize küs denizinde
tutunamayan iki uçurum selvisiyiz kayarken ayaklarýmýzýn altýndan aþk gelemem Neva!.. yanmam gereken kitaplar dolusu þiirler var sýrf sen attýn diye sevdiðim yangýnlar da küller “ben ne oldum” der savrulur kýyametin senden kalan yanlarýma
korkuyorum Neva!.. herkes seni konuþur oldu bittik gözlerim kýna yanýðý kokunla kapanýyor hýçkýrýklarým kýrgýn sesim bir yusuf çýðlýðý gibi düþüyor ellerine kuyular örtülür üzerime gökyüzünü yýrtýp bütün bulutlarý doldurmasaydýn gözlerime belki hani belki senden açardý bir sabah gökkuþaðý kentine adam gibi þiirler düþerdi ufkundan ve gözleri kýrýlgan bakmazdý yüreðinin en sevgili yerinden duvarlarýndan suskunluk damlamazdý mesela boðazýma cennet takýlmazdý kýrýk kalem uçlarý gibi kovulmazdým þiirlerden
Ahh Neva..! sýrat yolunda bir durak bir musalla bir kaç þiir ve bir melek aðlar baþucumda gittin gitme de demedim diyemedim son kez söyledim ismini sen "Allah’ýndan bul" dedin yüreðimden amin geçirdim seni de en çok hüznünden sevdim kimsenin gözleri ben deðildi ya sende o yüzden öyle üzgün de bakma sakýn gözlerime ve affet bende vazgeçtim Sosyal Medyada Paylaşın:
fatihtahiroglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.