“Bu fani dünyamda da bir yavrucuðum vardý” “Sýlada yemez içmez ana diye arardý.”
“O’nun ne günahý var, bütün günahlar bende,” “Tanrým bana kuvvet ver bütün kuvvetler sende.”
“Gözü yaþlý býraktým yavrumu Ankara’da” “Zaten yarasý vardý, bir de ben açtým yara.”
“Selam götür ey güneþ, ýsýt uzun yollarý” “Eritme sakýn güneþ, selamlý bulutlarý.”
Böyle dedikten sonra, in kýrlardan aþaðý, Korkma, güneþ eritmez selamlý bulutlarý.
Eðer eritirse de, yaðmur olsun dökülsün Kalpteki sýzýlarý söküp alsýn götürsün.
Kal saðlýcakla ana, yollarýmýz kýsalýr, Gözümden akan yaþlar bir gün olur uslanýr…
Muhip Erdener SOYDAN 04 Temmuz 1960 Ankara
ÞÝÝRÝN GERÇEK HÝKAYESÝ :
Babamýn çilesi, çok küçük yaþlarda baþlamýþ. Henüz bebekken, karlý havalarda atlarýn çektiði kýzaðýn altýnda kalmýþ. Allah’ýn bir mucizesi olsa gerek, sað kurtulmuþ. Ancak sakat kalmýþ. O zamanlarýn ünlü doktoru Dr. Sami Ulus, (ki, sonraki yýllarda adý Ankara’da bir hastaneye verilmiþ.) babamý tedavi etmiþ. Ancak, uyguladýðý yanlýþ tedavi sonucu babam sakat kalmýþ. Bir de bu duruma, babamýn anne ve babasýnýn boþanmasý eklenince, babam hepten çileli bir hayata tek baþýna göðüs germiþ. Babamý anneannesi büyütmüþ. Anne hasretiyle hep içi yanmýþ. Babasý da, annesi de babamý kabul etmemiþ. Babam, çok içli, ince ruhlu, asil soylu bir insandý. Anne özlemini iþte böyle dizelere dökmüþtür. Ben çocukken hatýrlýyorum da, gizli gizli aðlardý ve aðlamak için iki odalý evimizde, bizim yatmamýzý beklerdi. Ýþte bu þiirler, ondan bana miras olarak kaldý. Gözü gibi bu þiir defterlerini korur, kilit altýna alýr ve bizlere hiç göstermezdi. Zamaný gelince okursunuz derdi. Ruhu þad olsun. Allah, babamýn mekanýný cennet eylesin. Babam, 1986 yýlýnda vefat edince, babaannem evimize birkaç ziyarette bulundu. Sonrasýnda ilgiyi kesti ve Antalya’ya yerleþti.2008 yýlýnda Isparta’ya atandýktan sonra, babamýn hatýra ve günlük defterini okuyunca, babaannemin Isparta Sütçüler ilçesi nüfusuna kayýtlý olduðunu öðrendim. Akrabalarýmýzý araþtýrdým, buldum. Babamýn dayýsý ve çocuklarýyla halen görüþüyoruz. Babamýn bekarken vefat ettiðini bildiklerini söylediler. Allah’ýn bir lütfu olarak yaþanan bu ilginç olay, daha sonra babaannemin izini bulmama neden oldu. Antalya’da kýzýnýn yanýnda kalýyordu ve yýllar sonra ilk kez görüþtük. Ancak, Alzheimer hastalýðýna yakalanmasý nedeniyle , annemi de, beni de tanýyamadý. ‘ Siz kimsiniz? Nerden geliyorsunuz? Erdener kim? ’ dedi. Babamý dahi hatýrlayamadý.O an, acýlarýn en büyüðünü kalbimde ve ruhumda yaþadým. Babamdan bahsetmesini, babamla olan anýlarýný anlatmasýný, çok isterdim. Elini,yüzünü babamýn yerine de öptüm. Sarýldým uzun uzun. Gözyaþlarýmý içime akýttým. Babamýn sevgi duyduðu, anne hasretiyle yýllarca içinin yandýðý biricik annesini bu tanýþmamýzdan 1 yýl sonra kaybettik. Babam ve annesinin ruhlarý þimdi ahrette buluþtu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhip Erdener SOYDAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.