Çekip gitmek de varmýþ bu dünyaya doymadan Sayaç yüz olmuþ. Gör ki; hayatýn baþýndayým! “Þu da iyi günümdü” deyip kâra saymadan Bir baktým kar yaðýyor, ömrümün kýþýndayým
Kendime ait tek diþ aðzýmda ara da bul Beþ kocayý eskitip beþinden de kaldým dul Sanmayýn; insafsýzým, hem kelim hem de fodul Sorarsanýz, ben hâlâ bebeklik yaþýndayým
Muradým meltem idi, göðsüme yedim ayaz Buruþmuþ elim, yüzüm, saçlarýmsa bembeyaz Nedir bu dilimdeki bitimsiz arzu, niyaz? Karasevdaya salan ilk aþkýn düþündeyim
Tuvalimde figürler karman çorman, derbeder Paletimi periþan, fýrçamý ettim heder Tam ayaða gelmiþken, geri döndürdü kader Çizdiðim portrelerin gözünde kaþýndayým
Hep ayný kýsýr döngü… Sanki azým çok oldu Sýrra kadem mi bastý? El attýðým yok oldu Açtýðým koca kalbim boþ ümitlerle doldu Baþým göðe ermedi, sýçrama taþýndayým
Masallarý dinledim büyük bir sâfiyetle Yalanlarý mideme indirdim âfiyetle Tecrübe ibrem sýfýr, hâlis muhlis niyetle Ne kadar çýrpýnsam da, çemberin dýþýndayým
Mücella Pakdemir
ZEMBEREK KAÇKINI SAATLER þiir kitabýmdan Sosyal Medyada Paylaşın:
Mücella Pakdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.