Hiçlik..

dilim gözlerime dargýn
ondandýr suskunluðum
yarým kalmýþ
bir roman elimde
ne okuyabiliyorum
ne fýrlatýp atabiliyorum
örselenmiþ dizeler
dökülüyor dudaklarýmdan
elim kalemime küskün

hüznün zifri
kararttýðýnda ufku
maviye boyalý düþler
örter mi siyahýný matemin

önümden insanlar geçiyor
hýzlý telaþlý
karýþýyorum kalabalýklara
yüzler üzgün
bakýþlar manasýz
siren sesleri
çýðlýk çýðlýða
aðýr yükler bindiriyor
omuzlarýna
bu þehr-i istanbulun

elleri ceplerinde bir adam
boðazdan geçen gemilere bakýyor
akþamýn gölgesine karýþmýþ
gözlerindeki özlem

sahi kaç ayrýlýða bedeldir
bir vuslat diye soruyor
simit kapma yarýþýndaki
martýlara bakarak
yitirdiklerimle
yitmiþtim zaten
diyor usulca

hergece intiharlar besleyip
sonra yeni umutlarla
sabaha günaydýn diyebilmenin
kaç gündür ömrü

omuz silkiyor umarsýzca
gittiði yere kadar
be cancaðýzým
gittiði yere kadar

insan mahþerinde kaybolurken
kendi yazdýðý ezgiyi mýrýldanýyor
adýný dilimden atabilmirem
düþüpsen yadýma yar
yatabilmirem

09.01.2014 Darýca
Sosyal Medyada Paylaşın: