kaldýrýmlar sessiz, güneþ mecalsiz
kilitlenen yazgýmýz þöyle dursun
ben her adýmda seni yokladým
kimsesiz..
yeni bir eylem daha geçti sokaðýmýzdan
sloganvari deðildi bu kez haykýrýþlar
her pankart senden,
her afiþ renginden
kýrmýzý bir gülümseyiþ serpti göðümüze
hecesinde sen olduðun için
kahredemedim sensizliðe
yokluðuna saklandým
ruhumuza biçilen umut,
ilk kez bu kadar zavallý ve bu kadar içli..
çarptým zamansýzlýk duvarýna
ölü güvercinler misali
...
gülüþün, sesin
beni benden çok seven sözcüklerin
ahhh canýmdan can vermeye asla ürkmediðim,
neredesin...
biliyorum, ölümsüzlük harcým deðil
ama yaþamak
seni sensizken yaþamak, þiir hiç deðil..!
gözlerinden aþk yudumladýðým,
sevdiðim, canözüm, iki gözüm
bil ki her gözyaþýmda seni içmek
en kýrýlgan ve en cesur and"ým..
"olur da dönemezsem gittiðim yerden
bil ki sevdiðim hala seninleyim
yüreðimi bir avuç gibi sýkarak seni seviyorum"
dedin ya canýmýniçi.. aðýtlar düþtü soluma,
tanýþtým ansýzýn ahir zamanla
on"larca sis yaðdý yüreðime
kayboldum......