gözünde ben “bir köylü” “onu anlamaz, deðer vermez”dim ”bir köylü” olmasa da ben de hakkýnda ayný þeyleri söylerdim ne ben, ailem, çevrem, ne düþüncem, görüþüm, hasletlerim ayrý dünyalarda, ayný sýradan iki kiþiliktik ben ve eþim..
ona göre ben; para kazanan, giderleri karþýlayan idim o çamaþýr, ütü, sanki evimin temizliðini yapan hizmetçim oysa severek evlenmiþtik.. ama, sevdiðim deðildi evlendiðim koþarak gitsem bile evime, bitirir kapýyý açan biri’m
bir gün gene o yollardayken aradým yol bitecek gibi mi “çok daha, en az iki saat, bari ben de sana taraf geleyim..” dedi o ara þehre vardýðýmda “gülüm”ü bekler buldum beni yola çýkýp bana doðru gelmiþti.. mutluluk baþka ne ki
nasýl sarýldý! bu nasýl bir hasretti.. candýk, bir yürek iki kiþi yan yana oturduk.. sarýldý bana, öptü, almadan gözlerini ufak-tefek, çok mutlu.. hayat dolu, o an kainatýn en güzeli fark ettim ki hiç öpülmemiþim.. ve sevmemiþ kimse beni..
ne yapacak, nereye gidecektik.. ne olacaktý, þimdi eþinin kimliðini, evlilik cüzdanýný getirmiþ “otele” dedi þaþkýndým.. o gidip kaydoldu, yerleþmiþ.. çaðýrdý beni ilk defa biriyle geceleyecektim, kalbim duracaktý sanki
ahh kader, bilmediðim daha neler var
devamý vaa
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.