Bazen çekip gitmek ister ya insan uzaklara, Hayat sýnavýndan kaçmak,apansýzca. Vurdumduymaz,can yakan acýklý durumlarda. Bir melek dokunur omzuna,aðlar bulursun kendini, Gecenin koynunda,yalnýzlýðýn ve çaresizliðin, Yüreðinin baþucunda sana bakmakta.
Bazen hani bir sevinç kaplar içini, Gelincik tarlasýna döner gönül bahçen, Sonra deli bir fýrtýna çýkar, O sana inat yakýp yýkar. Gönül sofran ve bahçen darmadaðýn,baþýboþ kalýr.
Hayat sýnavýnda ne zor gelir kimi zaman yaþamak, Boðazýna düðümlenen sýmsýký halat, Avuçlarýna yaðan rahmetle çözülür çabucak. Yaðmurlar yaðar kimi zaman düþlerine, Karanlýk bulutlar,seni çeker bilinmez gölgelere, Olur ya çekip gitmek istersin,küsersin. An gelir gözyaþlarýn arsýz,isyânkâr.
Sen gitme kal! Mücadeleni býrakma,hayat yolunda. Zaten vakit gelince tüm eþyalarýný, Sevdiklerini,anýlarýný, býrakýp bir köþeye, Dönüþü olmayan sefere, Çýkacaksýn hayat sýnavýnda. Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşe_rose Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.