Þimdi seni anlatmaya kalksam, kim bilir… Ya da boþ ver en iyisi suskunluðumu dinle benim. Söyleyecek çok bi’þeyim yok çünkü. Ne zaman alsam elime kâðýdý kalemi, bir tek senin adýn düþüyor sayfaya. Tek bir kelime koyamýyorum yanýna, sonuna… Týpký yüreðimdeki gibi… Sen varsýn sadece. Ýsmin gölgelemiþ geri kalan her þeyi. Öyle bir aþk ki bu, okuyamayacaðýný bildiðim halde tutuluyor kalemim seni anlatmaya çalýþýrken... Hislerim bu kadar basit deðil aslýnda, fakat anlatamýyorum derdimi. Oysaki ben, kalemi dost, kâðýdý sýrdaþ bellemiþim. Oysaki ben harfleri yâren diye görmüþüm.
Oysaki ben bir yaðmur damlasýnda seni hissetmiþim. Oysaki ben… *** Ve iþte yine tükeniyorum… *** Sen… Sen, iyisi mi solumda kal yârim, Sonsuza kadar, Solumda… Sosyal Medyada Paylaşın:
perçev Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.