Gözlerin Ki
GÖZLERÝN KÝ
Gözlerin ki, kök salar kalbin, sonsuz derinliklerine
Býrakýrsýn kendini, boðazýn buz gibi serinliklerine
Yüzmek istersin, bal rengi, mercanlarýn arasýnda
Hulyalara dalar dalar çýkarsýn, saçlarýnýn karasýnda
Gözlerin ki, abý hayat olur, cennet ýrmaklarýndan
Hani bir damla yaþ süzülür sevinçle, kýrmýzý yanaklarýndan
Kýrdýrýr aklýn zincirlerini, etraf pespembe oluverir
Aklýn seni terk eder, ruhun divane olur, hatta delirir
Gözlerin ki, yüzüne açýlan, Nuh’un kahverengi yaþam sandalý
Burnun üzerinden geçen bir güvercin, dudaklarýnda zeytin dalý
Çatal karasý kaþlarýn, aya dümen kýran divane bir kaptan
Sýrtýnda en kýymetli saçlarý, saçlarýn ise melekten bir kaftan
Gözlerin ki, elleri felç edene kadar, tekrar tekrar yazdýrýr
Gecenin bir yarýsý aþýk olasýn gelir, ruhunu amansýzca azdýrýr
Gök kuþaðýný kýskandýrýr, bürününce renkten renge
Gözlerin ki, adamda ne akýl býrakýr, nede en ufak bir denge
Y. Emre ÖZDEÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.