BİN YIL GEÇSEDE

Kýyamet alametidir gözlerindeki bakýþ.

Eþiðimde duruyorsun hanidir.

Gitti gidecek gibi bir halin var.

Ayrýlýk çýðlýðý, bir adýmýna bakýyor,

Sanki içindeki buzullar eriyor

Ve gün yüzüne çýkýyor,

Ruhuna saplanan bütün ihanetler, aldanýþlar, terkediliþler.

Bu afetler kavgalar sanki ondan.



Sözcüklerin soðuyor giderek.

Ýklimimi bozdu sebebine sebep olanlar.

Kaç gündür yalancý güneþ gibi ‘caným’ deyiþlerin.

Hiçbir hücremi ýsýtmaya yetmiyor.



Sen sustukça kaným tersine akýyor.

Ýyi niyetlerimde kýtlýk hüküm sürüyor.

Beyaz olaný siyah, güzel olaný çirkin görüyor gözlerim.

Yeni doðmuþ düþler çirkef þikayetlere dönüþüyor içimde.

Aklým itaat etmiyor artýk.



Dudaklarýmdaki kuraklýk aldý baþýný gidiyor.

Özlemek fiilim, hiçbir zaman kipi ile birleþmiyor.

Zaman dahada mý hýzlandý ne?

Bir ay bir gündende kýsa geliyor.

Bunlar ayrýlýk alâmetleri mi?



Gitme Sevgilim!

Gidersen milyon derece yanarým.

Viran olurum.

Bin yýl geçsede kurulmaz üzerime baþka dünyalar.

Yalnýzlýðým sonsuzluðun kuyruðunda asýlý kalýr.



Gitme sevgilim!

Ne olur birkaç asýr daha kal.

Gidiþin kýyametim olur.

Sensizlik için çok erken...





C.KARAMAN
(Raskov’a hitaben / 2011)


Sosyal Medyada Paylaşın: