İstiklal

Bu zýrhlarý, bu ordularý tanýrým,
benim de sularým girdiler,
benim de topraðýma asker çýkardýlar geceleyin.
Kanýma susamýþtýlar.
Çalmak istiyorlardý gözlerimin nurunu,
hünerini ellerimin.
Döktük denize onlarý
1922’ydi yýllardan...

Mýsýrlý kardeþim;
þarkýlarýmýz kardeþtir,
isimlerimiz kardeþ,
yoksulluðumuz kardeþtir,
yorgunluðumuz kardeþ.

Þehirlerimde güzel, ulu, canlý ne varsa:
insan, cadde, çýnar,
savaþýnda senin yanýndalar.
Köylerimde Kelam-ý Kadim okunuyor
senin dilinle,
senin zaferin için...

Mýsýrlý kardeþim,
biliyorum, biliyorum,
istiklal otobüs deðil ki
birini kaçýrdýn mý, öbürüne binesin...
Ýstiklal sevgilimiz gibidir
aldattýn mý bir kere
zor döner bir daha.

Mýsýrlý kardeþim,
kanalýn sularýna karýþtý kanýn.
Ýnsanýn yurdu bir kat daha kendinin olur
topraðýna, suyuna karýþtýkça kaný.
Yaþanmýþ sayýlmaz zaten
yurdu için ölmesini bilmeyen millet...

Sosyal Medyada Paylaşın: