Hâr

“Ateþ düþtüðü yeri yakar
Bir yusufcuk havalanýr
Ölü bedenlere…”


Kim bilir!
Gamzelere düþen
Kaç eksik gülümseme
Anlatýr kader çizgisini
Kalýn puntolara çizilmiþtir
Hayat…


Acý bir sýzýnýn yürek iniltisi
Göz ucunda donmuþ gözyaþý
Kaç iklim götürür genç fidanlarý
Kökünde gün dolduran analara inat


Ve…
Gün doðumu kanatlarýna
Þehit iþlenen kuþlar
Kaç kulaca sýðar ömür
Dönüþlere barýþ çýðlýðý
Sevmek yok artýk
Masumane yanýný
Sevdanýn…


Yüzü dönük geceler
Sabaha dikilen nefes
Hârlý ateþlere düþerken
Esrik hikâyeler söylenirdi
Kor yanýndan ateþler
Küllenirken…


Ölmek!
Ne anlamsýz en verimli çaðýnda
Bir duvar ustasý gibi terlemeden
Keþkelere vurulmadan gitmek
El ayak çekilince kuþluk vakti
Kimseden habersiz
Silinmek…


Düþtüðü yeri yakar acý
Kabuksuz yaralar açar
Bilindik merkezlere
Sýzarak…


Yalnýzlýk;
Ýki büklüm yatmaktýr
Soðuk zeminde
Titreyerek…


Hiç olmazsa bir çýnar
Olsa tepemde tüm
Yüreksizlere inat
Çiçeklense bahara


Þehitler ölmez anne…
Yaþama künyesi asýlýdýr boynunda
Onu öp anne onu öp geliþlerinde…
Hâr yangýnýma…


Sosyal Medyada Paylaşın: